Eros
Mushtin e buzve tuja kam pi,
n’nji dehje t’hyjshme kam lyp paqtim
me shue etjen e zjarmeve që gjaku përpush
n’çdo kandje tanden zemër, përplot me ty me u mbush
Dalldisjen e ngërtheva në hanën lojcake,
hanën e njiksaj mramje kopulimesh,
qi tërbimin e mishtë, n’ty ngërthen
e prushin e yjeve mbi mue ndërzen
kridhem në ngazëllim e trandem saora
prej buzëve tuja që magma i farkëton
nëpër diej,
dritëzat e syve që më kafshojnë,
pendët ngjyjnë
e me albatrosin e dëshirimit, dallgëve u turren
në kujtesën marroke të perëndimit,
adhës që mramja rrzon mbi liqen
ke mylmye dritëhijet që fërgëllen kjo dlirësi sublime
kjo kandë që rrufeja n’ty ka gdhend
ardhun ke prej tjetërkohë
nga tablotë klasike, e kolme dhe hënore
prej një pentagrami, kohë e nji simfonie
ke zdrypë
e në mëkim t’ambëlt, për me derdhun
n’mu t’perëndishmen njerëzore
si nji kashore naltsie qi sysh m’asht shterr
krahnori jot valzon tan gulçim
e m’hovet n’mue si një cohë prushi
bardhësinë e tamëlt t’tana breroreve
sot e deri n’amshim
shejtnimin kam mbërrit tërbimeve t’gjakut
e njeriu n’mue mish e shpirt,
kjo shtazë e babzitun
shugurimin e hyut ngulmon këtë çast
e gjunjëzoreve shterret
tuj dasht me lyp përjetësinë
amshimin që mundet me e gjet vetëm në nji çast
n’atë që e kthen në yll
AV
