Graham Greene, është një nga shkrimtarët më të njohur të shekullit XX. Gjithashtu kritika e ka vlerësuar si një nga romancierët më të mirë. Pothuajse të gjitha romanet e tij u bënë film. Ky shkrimtar i kishte prezantuar botës një stil të ri të narracionit, i cili ishte interesant “jo një stil letrar specifik fare” (Evelyn Waugh). Punimet e tij, shumica e të cilave bazoheshin në rëndësinë që ka besimi, veçanërisht katolicizmi është i njohur për tërheqjen dhe lexueshmërinë e këndshme dhe njëfrymëshe.
Megjithëse Greene kundërshtoi me forcë që të përshkruhej si një romancier katolik roman, sesa si një shkrimtar që u bë katolik, temat fetare të të cilit janë në thelbin e pjesës më të madhe të shkrimit të tij.
Shtjellimet e romaneve të tij shpesh do të trajtonin aspektet e së mirës dhe të së keqes, të cilat çojnë ose drejt shpëtimit ose mallkimit. Serinë e ‘argëtimeve’ e përfshijnë disa triller, gjithashtu të sukseshëm. Një introvert që nga fëmijëria, Greene ishte fatkeqësisht viktimë e sëmundjes bipolare dhe shpesh do të kalonte nëpër sulme depresioni të shprehura në tentativa për vetëvrasje. Në kërkim të ngushëllimit, ai përqafoi fenë dhe spiritualizmin dhe kështu u bë në një farë mënyre avokat i katolicizmit. Ajo që ai prezantoi përmes romaneve të tij ishte një anatomi mendore e jetës së një individi, e shënuar nga lumturia, mjerimi dhe afërsia e tij me spiritualizëm, i cili vendos përfundimisht fatin e tij. Shumica e tregimeve të tij janë të zymta dhe tragjike dhe personazhet e tij që luftojnë me betejat e gjithanshme dhe ngadhënjyese të jetës.
Përmes përvojës 67-vjeçare si shkrimtar, ku përfshihen mbi 25 romane, të cilat u përkthyen në mbi 27 gjuhë të botës dhe shënuan rreth 2 milionë shitje, ai shtjelloi çështjet të mprehta morale dhe politike ambivalente të botës moderne, shpesh përmes një perspektive katolike, duke u shndërruar në një zë të fuqishëm.
Greene kishte një histori depresioni, e cila pati një efekt të thellë në shkrimin dhe jetën e tij personale. Në një letër drejtuar gruas së tij, Vivien, ai i tha asaj se ai kishte “një karakter thellësisht antagonist ndaj jetës së zakonshme shtëpiake”, dhe se “për fat të keq, sëmundja është gjithashtu një material i huajtur”. William Golding e vlerësoi Greenin si “kronistin e vetëdijes dhe ankthit të shekullit njëzet”. Ai vdiq më 3 prill 1991, në moshën 86 vjeç, nga leuçemia , dhe u varros në varrezat Corseaux .
