Më 26 dhjetor 1799, katër mijë vetë përcjellin funeralin e Xhorxh Uashingtonit; “i pari në luftë, i pari në paqe, i pari në zemrat e amerikanëve”, siç tha atë ditë ligjvënësi Henry Lee. Uashingtoni kishte vdekur më 14 dhjetor, në moshën 68-vjeçare. Si presidenti i parë i Shteteve të Bashkuara (1789-1797), komandant i përgjithshëm i Ushtrisë kontinentale gjatë Luftës Revolucionare, dhe një nga themeluesit e Shteteve te Bashkuara, Uashingtoni cilësohej “ati i kombit” që kur ishte gjallë. Ai kryesoi Kuvendin që hartoi Kushtetutën; krijoi traditën e dorëzimit dhe kalimit paqësor të pushtetit; nuk pranoi për të shërbyer për një mandat të tretë si president; dhe ia dorëzoi detyrën nënpresidentit John Adams.
Uashingtoni luajti një rol kryesor në miratimin dhe ratifikimin e Kushtetutës dhe më pas u zgjodh president (dy herë) nga Kolegji Zgjedhor . Ai zbatoi një qeveri të fortë, të financuar mirë, ndërsa mbeti e paanshme në një rivalitet të ashpër midis anëtarëve të kabinetit Thomas Jefferson dhe Alexander Hamilton . Gjatë Revolucionit Francez , ai shpalli një politikë neutraliteti ndërsa sanksionoi Traktatin e Jay-it . Ai vendosi precedentë të përhershëm për zyrën e presidentit, duke përfshirë edhe titullin “President i Shteteve të Bashkuara”, dhe fjala e tij e Lamtumirës vlerësohet gjerësisht si një deklaratë paramenduese mbi republikanizmin.
Për të ruajtur unitetin kombëtar, ai mbështeti masat e miratuara nga Kongresi për të mbrojtur skllavërinë. Ai liroi skllevërit me një testament të vitit 1799. U përpoq gjithashtu të asimilonte amerikanët vendas me kulturën perëndimore, por iu përgjigj armiqësisë së tyre në kohë lufte. Ai ishte anëtar i Kishës Anglikane dhe i Masonëve dhe kërkoi lirinë e gjerë fetare në rolet e tij si gjeneral dhe president. Ai është përkujtuar nga monumentet, arti, vendet gjeografike, pullat dhe monedha, dhe shumë studiues dhe sondazhe e renditin atë si një nga presidentët më të mëdhenj amerikanë.
Përgatiti: Albert Vataj
