Ata patën fatin e hyjshëm të të qenit të dashuruar dhe tragjizmin e pamëshirshëm të një botë, mendësie dhe egoizmi që ndaloi ata të duhen, por nuk mundi ta pengojë përjetësinë që u bëri vend këtyre dy zemrave. Koha dhe mentaliteti arriti që ata ti ndante, por shpirti i amshimit i bekoi me bashkim, dhe ata të kapur dorëpërdore ecin në gjithmonshmëri, ashtu triumfalisht.
Thellë në zemër të Spanjës, në qytetin piktoresk të Teruelit, vijon të rrëmbejë imagjinatën legjenda e një dashurie dhe tragjedie që ka mahnitur brezat.
Kisha e San Pedro de Teruel mban brenda mureve të saj një palë varre madhështore, vendi i fundit i prehjes së versionit legjendar të Spanjës të “Romeo dhe Zhulietës” – Dashamirët e Teruelit.
Edhe pse provat historike mund të sfidojnë vërtetësinë e mbetjeve të tyre, joshja e historisë vazhdon të jetë një magnet për vizitorët e shumtë, të cilët e kanë shndërruar këtë referencë që vjen nga koha me gjuhën e legjendës, në një vend pelegrinazhi. Bashkohuni me ne ndërsa gërmojmë në sagën romantike të Diego Martinez Marcilla dhe Isabel Segura, dashuria e të cilëve kapërceu kohën dhe la gjurmë të pashlyeshme në trashëgiminë kulturore të Teruelit.
Historia e Dashurisë së Ndaluar
E vendosur në fillim të shekullit të 13-të, legjenda shpaloset në Teruel, ku të dashurit e fëmijërisë, Diego Martinez Marcilla dhe Isabel Segura u ndanë nga mosmiratimi i babait të pasur të Isabelës.
Ai e ndaloi bashkimin e tyre, nga frika se pasuria modeste e familjes së Diego-s do të njolloste të ardhmen e vajzës së tij. Në një përpjekje të dëshpëruar për të qenë së bashku, Diego dhe Isabel hartuan një plan: Isabel do ta bindte babanë e saj t’u jepte atyre pesë vjet, gjatë të cilave Diego do të kërkonte pasurinë e tij diku tjetër. Ata nuk e dinin se ky pakt do të çonte në fatin e tyre tragjik.
Një ribashkim zemërthyer
Pesë vjet më vonë, Diego u kthye në Teruel, i mbushur me shpresë dhe mall për Isabelën. Megjithatë, pa e ditur, ai, babai i Isabelës e kishte detyruar të martohej atë me një burrë tjetër, vetëm një ditë para mbërritjes së tij.
I shkatërruar, Diego nxitoi të shihte Isabelën, vetëm për ta gjetur atë të lidhur nga besnikëria e zotimeve të saj martesore. Në një skenë tronditëse, ai u lut për një puthje të fundit, por Isabel, e ndarë mes dashurisë dhe detyrës, nuk pranoi.
I pushtuar nga pikëllimi, Diego u rrëzua në këmbët e saj dhe dha frymën e fundit. Pesha e pikëllimit të tij ishte e padurueshme për Isabelën, e cila i’u nënshtrua një sulmi agresiv ankthit, në funeralin e Diegos.
Legjenda jeton
Qytetarët e Teruelit, të prekur nga historia tragjike e dashurisë, këmbëngulën që Diego dhe Isabel të varroseshin së bashku, të bashkuar përgjithmonë në vdekje. Shekuj më vonë, zbulimi i dy mumieve në shekullin e 16-të nxiti më tej legjendën.
Megjithëse kërkimet e mëvonshme kanë hedhur dyshime mbi vërtetësinë e këtyre mbetjeve, si ato të të dashuruarve fatkeq, mauzoleumi i zbukuruar që strehon vendin e tyre të supozuar të pushimit të pasosur, vazhdon të tërheqë vizitorë që kërkojnë të zhyten në romancën dhe melankolinë e historisë tragjike.
Të dizenjuar nga Juan de Ávalos, varret përshkruajnë përqafimin e përjetshëm të dy të dashuruarve, duke u shtrirë me njëri-tjetrin përtej kufijve të jetës dhe vdekjes.
Legjena e Dy të dashuruarve të Teruelit, e zhytur në pasion dhe tragjedi, ka tejkaluar kohën, duke rrëmbyer zemrat e atyre që e dëgjojnë, atyre që ndjen dhe atyre që besojnë te magjia e përjetshme e dashurisë.
Pavarësisht pasigurive që rrethojnë identitetin e vërtetë të mbetjeve të varrosura, fuqia e qëndrueshme e legjendës qëndron në aftësinë e saj për të evokuar temat universale të dashurisë, besnikërisë dhe sakrificës.
Ndërsa vizitorët enden nëpër Kishën e San Pedro de Teruel, atyre u kujtohet joshja e përjetshme e historive të dashurisë që sfidojnë normat shoqërore dhe ndikimi i qëndrueshëm që ato lënë në trashëgiminë tonë kulturore.
Qyteti i Teruelit qëndron si një dëshmi e fuqisë së qëndrueshme të dashurisë, duke shërbyer si një vend pelegrinazhi për ata që kërkojnë të bëjnë homazhe ndaj të dashuruarve fatkeq dhe të zhyten në një trill që vazhdon të trazojë emocione dhe të magjeps imagjinatën.
Përgatiti: Albert Vataj
