Është e shtunë, ditë pazari. Herët. Ende kryeqyteti i fundjavës fle. Kjo nënë plakë, tërheq një çantë me rrota, ndërsa shkopi i saj troket në pllakat e Bulevardit të Ri. Në sfond zvarritet vajtueshëm një panoram vjeshte që i përplaset kapardisjes së pallateve që kafshojnë babëzitshëm tokën dhe qiellin.
Ajo pasi ka blerë pak gjëra, sepse nuk i lejohet më shumë. Kuleta dhe çanta e saj me rrota, nuk munden të mbajnë më shumë. Më shumë se sa ajo mundet të tërheq, më shumë se ajo mundet të marrë. Një herë në javë që asaj i duhet të psonis, nuk i japin më shumë edhe nëse asaj i duhet, as shteti që tallet me qindarkat që i jep, as matrapazët që nuk ngopen me milionat që marrin, por as ata që duke braktisur nënat, pretendojnë se kanë çelur rrugët e tyre të jetë, duke harruar se ndërkaq kanë kyçur shpirtin në burgun e atij faji që nuk e shlyen asnjë pendim a mirënjohje.
Çapitjet e hapave të kësaj nëne, janë hapat e rëndë të kohës që jetojmë, hapat që na degdisin larg, jo vetëm shanseve për një jetë më të mirë, por edhe përgjegjësisë që kemi për ata që sakrifikuan gjithë jetën e tyre, dhe sot shpërblehen me braktisje.
Sot kjo nënë, arrin t’ia dalë të bëjë pazar në një treg që nesër do ta ketë uzurpuar ndërtimi i një pallati, por kur ajo të mos mund të ngrihet nga krevati, po kur ajo do përplasë zërin e sajë lutës për ndihmë në muret që i peshojnë në shpirt më rëndë se pllaka e varrit?
Atëherë, ajo çfarë do të kujtojmë është vetëm ky peizazh mëngjesor kryeqytetas dhe vramendja që do të na trokasë, ndoshta shumë vonë, atëherë që do të kemi nevojë për përkujdesje dhe prani, për dorën ku të mbështesim dorën dhe zërin që do të na përgjigjet, kur as zë nuk do të kemi për të kërkuar ndihmë.
