Ajo fillon të heqë rrobat sapo kalon gardhin. Bluza i rrëshqet mbi kokë dhe, për një çast, qëndron me krahët ngritur dhe supet të mbledhura, ndërsa gjoksi i rëndohet pas materialit të hollë të reçipetave prej sateni. Drita e diellit e bën të duket më e zbehtë se kurrë, barku i sheshtë, krahët dhe supet e holla, të gjitha të bardha si letër, përveç një skuqjeje me njolla të lehta që i kalojnë urën e hundës.
– Dielli të bën të ndihesh mirë, thotë ajo. Pastaj kthehet dhe zhduket, duke zgjidhur zinxhirët e reçipetave pas shpine ndërsa ecën. Ti e ndjek sa më shpejt që mundesh, duke u kacavjerrë mbi pjesën e mbetur të gardhit të gjatë me hekura. Kur këmbët e tua prekin tokën në anën tjetër, ajo është zhdukur nga pamja, por gjurmët e rrobave të saj janë të lehta për t’u ndjekur.
Askush nuk kalon më nga kjo anë. Edhe ata pak alpinistë që guxojnë, nuk do ta kalonin gardhin. Gjithsesi, ti ia merr bluzën pranë kalimit dhe ia heq reçipetat nga degët e ulëta të një peme, si të ishin fruta të çuditshëm. Pak më tej, në shtegun me dhe, gjen fundin e saj, të hedhur, të braktisur, si lëkurë që hiqet. Pastaj getat, të ngatërruara në një shkurre. I mbledh. E më në fund, të hapura mbi barin e shtegut si një provokim, mbathjet e saj, veç një fije dantelle e zezë.
Ajo është lakuriq në fushë. Po të pret. Buzëqesh. Flokët e kuq, të zbehtë, i hedh pas shpinës. Ti i lë rrobat e saj të bien në tokë në një grumbull dhe bën një hap drejt saj, por ajo ngre një dorë. S’mund ta heqësh shikimin nga trupi i saj, mënyra si çdo kurbë përfundon në një tjetër, siç ndodh në natyrë. Pa kënde. Pa vija të drejta. Pesha elegante e gjinjve të saj, dhe mënyra si vithet i ngushtohen drejt të pasmes, si një shigjetë apo një autostradë që të fton të ndjekësh.
– Pse je ende i veshur? – pyet ajo. Dhe vërtet, je. Përpiqesh të zgjidhësh çizmet, tërheq bluzën mbi kokë, hap xhinset. Është e vështirë – sepse tashmë je i fortë, penisi yt i mbërthyer fort brenda rrobave. Dielli në lëkurën tënde ndihet si gjalpë – i ngrohtë, përthithës, si një lëng që depërton.
I zhveshur, ti lëviz drejt saj, dhe ajo drejt teje. Takoheni në mes të fushës. Lëkura e saj është ngrohur nga dielli. Kur kalon dorën poshtë anës së saj, ndjen nxehtësinë që rrezaton, sikur vjen nga brenda. Për një çast, nuk ka asnjë tingull tjetër përveç zërit të puthjes suaj – thithja e butë e buzëve, pëshpërima e trupave që kërkojnë njëri-tjetrin. Dora e saj rrethon penisin tënd, gishtat përkulen, kyçi rrotullohet, dhe ajo shikon poshtë në kohën e duhur për të parë një pikë të tejdukshme të para-ardhjes që shpërthen në pëllëmbën e saj.
– Nga prapa, – thotë ajo, – e dua nga prapa. Dhe po të puth, duke u kthyer, duke fërkuar trupin e saj të ngrohtë pas trupit tënd. Ajo ulet në të katërat, ti je pas saj. Ajo është e lagur dhe e lëmuar, dhe ti rrëshqet drejt e brenda saj. Nuk ka asnjë zhurmë tjetër përveç këngës së zogjve në lëndinë, prandaj rënkimi i saj është i pastër si tingull qelqi. Zhytesh thellë dhe fillon të lëvizësh, ngadalë, i përqendruar vetëm te ajo.
Këtu mund të bëni zhurmë sa të doni. Askush nuk dëgjon. Asgjë tjetër përveç diellit mbi lëkurën tuaj dhe ajrit të hapur përreth. Është e çuditshme – mendon – sa ndryshe ndihesh kur nuk ke pse të heshtësh që fqinjët të mos dëgjojnë. Kur mund të bësh seks mbi sipërfaqen e tokës, nën qiell të hapur, sikur të mos ishte diçka e ndaluar. Asnjëherë më parë s’e ke ndjerë diellin mbi veten ndërsa ke qenë brenda saj. S’ka qenë e mundur. Vetëm çaste të rrëmbyera, të heshtura, në dhoma të mbyllura, me perde të trasha.
Ti shtyhesh sërish drejt saj, vithet tua kundër lakimit të vitheve të saj. Ajo përdridhet, mbështetet mbi duar dhe gjunjë, shpinën tërësisht të harkuar. Ti i mbështjell krahët rreth saj dhe e tërheq pas. E ndjen diçka që rritet brenda teje, një tension që grumbullohet në bark. Për herë të parë ndihesh i plotë – i aftë të ndjesh çdo gjë. Çdo lëvizje të vogël që ajo bën, çdo dridhje që të përfshin, çdo valë që kalon nëpër të, sikur një stuhi kalon trupin e saj.
– Po vij, – pëshpërit ajo. Dhe ti, gjithashtu. Pikërisht në të njëjtin moment. Ngjitesh pas saj, dhe për një çast, kufijtë e trupit tënd treten. Sikur të jesh bërë frymë. Si të mos dish ku fillon ti dhe ku mbaron ajo. Tretur. Shpërndarë. Dhe në atë kulm nuk ka britma, nuk ka zhurmë, vetëm kënga e zogjve që vazhdon, e pandërprerë.
Përgatiti: Albert Vataj
