Nga Albert Vataj
Ka çaste në jetë që përtej përditshmërisë ngrihen si altarë të shenjtë, ku dashuria merr formën më të pastër dhe më të prekshme. Një prej tyre është ai kur sheh një bir që mban nënën e tij në krahë, duke e rikthyer me heshtje, me përulësi dhe me dhimbje të ëmbël borxhin e dashurisë që dikur ajo ia dhuroi pa kufi. Ky imazh nuk është thjesht një fotografi – është një testament i qarkullimit të ndjenjës, një dëshmi e kthimit të rolit, një shenjë e qartë se cikli i jetës nuk është kurrë i mbyllur, por një vijimësi ku fëmija bëhet strehë e nënës së lodhur, dhe nëna, edhe në dobësinë e saj, mbetet burim i forcës.
“Përkufizimi i vërtetë i dashurisë mes nënës dhe fëmijës. Kur pashë këtë burrë duke mbajtur nënën e tij në krahë, zemra m’u zbut dhe qava si fëmijë. Ai erdhi në këtë botë duke u mbajtur prej saj në këtë mënyrë, dhe tani është radha e tij të kujdeset për të. Ajo ndihej e sigurt. Nuk e di emrin tuaj, zotëri, por jeni një njeri i mrekullueshëm.”
Ky moment është një simfoni e heshtur dashurie. Një kthesë e butë e jetës, ku rolet ndërrohen pa zhurmë, por me një dritë të brendshme që e bën shpirtin të ndjejë shenjtërinë e sakrificës. Si në këtë foto, një burrë mban nënën e tij në krahë, ashtu si dikur ajo e mbante atë, jo vetëm fizikisht, por me gjithë qenien e saj: me përkushtim, me durim, me dhimbje dhe dashuri të pakushtëzuar. Ky nuk është thjesht një akt vazhdimësie, por një sprovë e mirësisë, një shenjë e gjallë se farat e dashurisë që ajo ka mbjellë kanë lulëzuar.
Në këtë përqafim nuk ka vetëm kujdes. Ka kujtim, mirënjohje, ka një histori të përbashkët që nuk ka nevojë për fjalë, sepse është shkruar në trup, në gjak, në lot. Ajo mbështet kokën mbi supin e tij, e qetë dhe e sigurt, si dikur ai mbi të saj. Është një prehje që tejkalon tokësoren dhe i afrohet sublimes, një prehje ku qielli duket se zbret mbi tokë. Dhe ai, pa kërkuar vëmendje, pa bujë, e kthen borxhin më të shenjtë që ekziston – dashurinë e nënës. Ai nuk e bën këtë për lavdi, por sepse e ndien si një thirrje gjaku, si një betim i pashkruar.
Ky imazh bëhet altar, ku të gjithë gjunjëzohemi në lutjen e heshtur për të pasur dikë që nesër do të na mbajë në krahë, dikë që do të na dëgjojë ankthin, që do të na qetësojë lodhjen e viteve. Është një dëshmi e ndjenjës më të pastër njerëzore, një thirrje për të mos harruar se nënat nuk kanë nevojë për duartrokitje, por për praninë tonë, për përkujdesjen tonë, për thjeshtësinë e përulësisë që mbart madhështinë më të vërtetë.
Dashuria e nënës nuk ka fund. Ajo nuk ndalet as kur vitet rëndojnë trupin, as kur shëndeti venitet, as kur dhimbja e bën të përkulet. Zemra e saj rreh gjithmonë në gjoksin tënd, loti i saj thahet në faqen tënde, dhimbja e saj kafshon më shumë atë se ty. Ajo mbetet një univers i tërë, i cili e gjen strehën e tij në këtë moment të thjeshtë, por hyjnor, ku veprimi flet më shumë se çdo fjalë.
Nuk ka nevojë për emra, për tituj, për lavdi. Ka nevojë vetëm për këtë akt të thjeshtë e madhështor, që na kujton se dashuria e vërtetë është ajo që mbijeton kohën, sëmundjen, lodhjen, dhe që kthehet në kujdes atëherë kur fjalët nuk mjaftojnë më.
Sa të jenë gjallë, nënat do të mbeten gjithnjë nëna. Dhe ne, pavarësisht moshës, do të mbetemi fëmijët e tyre – dhimbja e tyre, gëzimi i tyre, shqetësimi i tyre. Edhe kur jeta na fton të ndërrojmë rolet, e vërteta është e njëjtë: tani është radha jote ta mbash atë në prehër, siç do të vijë një ditë kur dikush do të të mbajë ty. Dhe kështu, në këtë qarkullim të pambarimtë dashurie, ne mbetemi gjithmonë fëmijë.
