Albert Vataj
Ky tekst nuk është një manual për të kapërcyer dhimbjen, por një ftesë për ta nderuar atë. Është një reflektim për të gjithë ata që kanë humbur dikë, diçka, ose veten në një kohë të errët. Sepse dhimbja nuk është fundi, është kujtimi i një dashurie që ka qenë reale. Dhe ende është.
Dhimbja nuk është vetëm një emocion i çastit, as një plagë që mund të fashitet me kalimin e ditëve. Ajo është një shqyerje e brendshme, një tërheqje e heshtur që na zë frymën, një boshllëk i krijuar nga mungesa e diçkaje që dikur e mbante zemrën tonë gjallë. Brenda këtij boshllëku ka jetuar dikur dashuria, kujtimi, një shpresë, një ndjenjë që e bënte jetën më të butë.
Në ditët e para, dhimbja duket e padurueshme. Të rrëzon si një plagë që nuk ndalet së gjakosuri, një heshtje që bërtet brenda nesh. Por me kohën, ajo nuk zhduket, vetëm ndryshon formë. Skajet e saj të mprehta fillojnë të zbuten, si plagë që merr frymë për të jetuar me trupin. Dhimbja zbehet, por nuk largohet. Ajo mbetet aty, si një hije e heshtur e asaj që ishte, si një kujtim që jeton pa zë.
E vërteta e madhe, që shpesh na mësohet me dhembje, është se dhimbja nuk kalohet. Me të mësohet të bashkëjetohet. Ajo bëhet pjesë e peizazhit tonë të brendshëm, si një copë e terrenit të zemrës që, megjithëse nuk lulëzon më, ende frymon.
Dashuria që kemi ndjerë nuk tretet në harresë; ajo shndërrohet. Jeton në tingullin e një të qeshure që na kthen pas, në ngrohtësinë e një kujtimi, në ato çaste të papritura kur shtrijmë dorën drejt diçkaje që nuk është më, por që ende e ndjejmë aty, në një mënyrë të pashpjegueshme.
Dhimbja nuk është një barrë që duhet fshehur, as një dobësi që na turpëron. Është shenja më e vërtetë se kemi dashur, se kemi jetuar një përvojë që ia ka vlejtur. Është dëshmia e një jete që është prekur nga diçka e shenjtë, e pamatshme, dashuria.
Prandaj, lejoje veten të ndjesh. Lejoje të vuash. Lejoje të kujtosh. Kjo nuk është dështim, është akt trimërie. Në këtë leje të vetes, ndodhet nderimi i të kaluarës dhe i vetë qenies sate.
Do të ketë ditë të rënda dhe ditë më të lehta. Momente ku trishtimi do të të përfshijë papritur, si dallgë që të gjen të papërgatitur. Dhe do ta dish se dhimbja do të mbetet pjesë e jote përgjithmonë.
Por kjo është e drejtë, sepse ajo përfaqëson thellësinë e shpirtit tënd. Nderoje dhimbjen tënde, ajo është e shenjtë. Ajo është dëshmi e dashurisë që ke njohur.
