Kjo histori nuk është thjeshtë një e vërtetë e shndërruar në një legjendë urbane pariziene, por në thelb ka, revolucionin shpirtëror, zemrën dalldisëse, dritjen e hyjshme të mendjes, sharmin, befasinë, kokëkrisjen, ka çfarë Parisi e kolovit mbi Senë, e shpe në gijotinë, dhe e vendos të shkëlqejë në majën e Kullës Ejfel.
Është fjala për, Giuseppe Belvedere, një Shën Françesk i kohëve moderne, që u sakrifikua për pëllumbat e Parisit. Nëse Françesku nga një familje tregtarësh në Asizi, Itali, hoqi dorë nga pasuria dhe jeta pa kokëçarje, për t’iu përkushtuar të varfërve, për t’iu dedikuar thjeshtësisë dhe dashurisë për të gjitha krijesat e Zotit, përfshirë kafshët dhe natyrën, duke qenë një ndër shenjtorët më të njohur të Kishës Katolike dhe themeluesi i Urdhrit Françeskan, një tjetër italian, mbi pesë qindvjeçarë më vonë, nga Kalabria, emigruar prej 40 vitesh në kryeqytetin francez, pa pretendimin për t’u bërë shenjtor, ndoshta edhe pa e menduar se do të kthehej në një legjendë e Parisit, braktisi gjithçka kishte, jetën, ëndrrat, punën si kontabilist, u dëbua nga banesa dhe shumë më shumë, nga gjithçka që kishte, për t’i dedikuar jetën pëllumbave.
Foto pafund të tij duke ushqyer pëllumbat gjenden pafund në internet. Fokusi i mijëra njerëzve që e ngjitën atë në legjendë, tregojnë se si ai çdo ditë u hedh ushqim pëllumbave. Nga trastat, por edhe nga shpirti, nxirrte jo vetëm farat apo grurin që pëlqejnë zogjtë e tij të dashur, por edhe jetën e tij.
Spektakli i betejës me shtetin dhe me shpirtin, i Giuseppe Belvedere, ishte lufta e tij e jetës dhe e zemrës, përpara Ateliesë Brancusi në Centre Pompidou, deri më 11 janar 2022, kur ai u fik në moshën 76-vjeçare. I ikur nga Kalabria dhe fati i një njeriu të zakonshëm, nga atje ku ai kishte fëmijë, madje edhe nipër e mbesa, ai kishte përfunduar në një furgon Mercedes të vjetër, që ishte hedhur për skrap, të cilin ai e përdorte si strehë dhe si qëndrë ambulatore veterinarie për të kuronte pëllumbat e plagosur.
Gjithçka e jetës së tij u përmbys në një ditë të vetme, kur ai u solidarizua me një grup protestuesish që denonconin një program shtetëror shfarosjeje të zogjve të qytetit. Parisi dhe qytetet e tjera të Francës dhe jo vetëm, e kanë të ndaluar me ligj shndërrimin e vende urbane në habitate për shpendët e egër, për arsyen e përhapjes së sëmundjeve nga zogjtë te njerëzit, ndoshta më shumë se për gjithçka për ndotjen e ambientit. Sepse njeriu gjithnjë e ka patur problem, jo vetëm të jetojë në harmoni me natyrën, por edhe të bashkëjetojë me kafshët.
Shumica e njerëzve e donin atë, në rrjetet sociale (për nder të tij u krijua shoqata “Gli Amici di Giuseppe”) ai ishte protagonist i vazhdueshëm i nismave, madje edhe ekspozitave fotografike. Për të janë nisur shumë peticione, duke përfshirë një për “premiere dame” të Francës, Brigitte Macron, për të kërkuar mbështetje dhe një çati për dimër.
“Për shkak se pëllumbat nuk më kanë paraqitur asnjëherë problem dhe nuk është bërë referendum për këtë temë, vendosa t’i bashkohem këtij grupi”, ka thënë Belvedere, kur i hyri kësaj aventure, të cilin e shkatërroi ekonomikisht, por e bëri një nga njerëzit, për të cilin flitet dhe shkruhet në Paris dhe jo vetëm. Pëllumbat i morën jetën por e bënë atë të pavdekshëm, por pa mundur ta bënin shenjtor edhe pse gjithçka që ai braktisi, çdo gjë që ai dha për pëllumbat ishte dhe mbeti e denjë për një vlerësim dhe konsideratë të tillë.
“Ai vdiq si vdesin pëllumbat. Ai qëndroi në një cep, larg syve, dhe priti që të vinte koha. Trupi i pajetë i Giuseppe Belvedere u gjet të martën më 11 janar në furgonin e rrënuar ku ai jetonte prej vitesh, rue Beaubourg në Paris (IVe). “Njeriu i pastrehë me 1000 pëllumba” ose më thjesht “Zoti Pëllumb”, ishte 76 vjeç. Arsyeja e vdekjes së tij ende nuk është përcaktuar.” Shkruan “Le Parisien”.
Sot, Parisit të historive njerëzore idilike, qytetit të dashnorëve të historive pasiononte, i piktorëve dhe skulptorëve, i revolucioneve dhe risive, atij nuk i mungon asgjë për të qenë një qytet që e vizitojnë mijëra turistë dhe e adhurojnë miliona. Por ai, Parisi, nuk mund ta fshehi mungesën e Giuseppe Belvederes, kalabrezit ai që nuk ushqeu vetëm pëllumba duke fikur jetën e tij, por që ndezi të zjarrtë diellin e atij shpirti që i kundërvihet shtetit dhe fatit, për t’i dedikuar jetën lirisë, atyre. Pëllumbave, atyre që ndihen të lirë, jo vetëm se kanë krahë për të fluturuar, por edhe sepse ishte bujari njerëzore ajo që zbriti nga qielli dhe i’u blatua atyre si një besimi.
Kauza e tij mund të mos ishte e drejtë, por ai dëgjoi zemrën, atë që e bëri të pavdekshëm.
Albert Vataj
