“Ky vend… nuk ka nevojë… për idealist të hollë, as për realist të trashë, por për një njeri, syri i të cilit lexon qiejt, ndërsa këmbët i shkelin fort në tokë dhe duart e tij janë të fuqishme dhe të shkathëta, për përdorimin e mjeteve njerëzore… një njeri me simpati universale, por i vetëzotëruar; një njeri që njeh rajonin e emocioneve, megjithëse nuk është skllav i tyre; një njeri për të cilin kjo botë nuk është thjesht spektakël apo hije kalimtare, por një lojë e madhe, solemne, që duhet luajtur me kujdes, sepse aksionet e saj janë me vlerë të përjetshme, por që, nëse loja e tij është e vërtetë, nuk merr parasysh atë që humbet, nga falsiteti i të tjerëve; një burrë që ka koshere nga e kaluara, por e di se mjalti i tij mund t’i bëjë dobi vetëm në mënyrë të moderuar; syri gjithëpërfshirës i të cilit skanon të tashmen, as i magjepsur nga joshjet e tij të arta, as i ftohur nga sipërmarrjet e tij të shumta; që ka ndërgjegje.
***
Margaret Fuller (1810–1850), ishte një nga feministet më të rëndësishme amerikane të kohës së saj. Ajo ishte një filozof, gazetare dhe kritike letrare. Ajo i përkiste komunitetit intelektual të New England të quajtur transcendentalistë, të cilët përfshinin gjithashtu, Ralph Waldo Emerson dhe Henry David Thoreau. Vepra e saj më e rëndësishme e shkruar është “Gruaja në shekullin e nëntëmbëdhjetë” (1845), një zgjerim i artikullit të saj me titull “Padia e madhe: Burri kundër burrave, gruaja kundër Gratë” (1843). Fuller mbahet mend, jo vetëm për shkrimet e saj, por edhe për jetën e saj: një sërë përpjekjesh për të përmbushur idealin e saj për të kapërcyer diferencimet e atëhershme të zakonshme gjinore.
Përgatiti: Albert Vataj
