Nga Albert Vataj
“Çdo mashkull mund të prekë trupin e një femre, por të prekësh shpirtin e saj është një art i harruar nga kohët. Ai është i aftë të zhytë në thellësinë e saj, të ndezë flakën e brendshme që dridhet në heshtje, të shndërrojë çdo frymëmarrje në një simfoni të pafundme, ku bukuria përtej bukurisë merr formë dhe shpërthen në lot të ëmbël.” , shkruan Emily Jane.
Ky njeri është i veçantë, një qenie që mban mendje të pasur dhe shpirt të ndritshëm, zemër të bardhë dhe një qasje gati hyjnore ndaj grave. Prania e tij është si një fllad që kalon butësisht mbi sipërfaqen e shpirtit, duke zgjuar ndjeshmërinë, duke hapur portat e ndaluara të dëshirës dhe duke i dhënë liri thellësisë së emocioneve.
Ai qëndron i fortë në bazamentin e vet, i lidhur me rrjedhën e zemrës, i gatshëm të përballet me errësirën dhe dhimbjen e tij, duke e përqafuar çdo plagë të fshehur si një sekret të shenjtë. Ai ka takuar hyjnoren brenda vetes dhe e njeh atë brenda saj, dhe në këtë njohje lind një harmoni që dridhet në çdo prekje, në çdo fjalë, në çdo heshtje të përbashkët.
Ky burrë është tokësor, por gjithashtu hyjnor; është toka që mban rrënjët, por edhe qielli që përqafohet në horizontin e dashurisë. Ai ndriçon si dritë që përshkon fijët e dëshirës dhe stolis kremtet e pasioneve, duke shndërruar çdo takim në një festë të shpirtit dhe të trupit, aty ku dashuria nuk është më thjesht një ndjenjë, por një rit i përbashkët i universit.
Ai e di se nuk është këtu për t’i shërbyer vetes, por Dashurisë, për të ngritur atë në lartësitë më të pastra të transformimit, aty ku krahët e flakërimtë të pasioneve krijojnë qiellin e ëndrrave dhe realiteti shpërfaq vizionet më të bukura të përjetimit. Çdo prekje, çdo fjalë, çdo shikim bëhet një lutje e heshtur, një himn i përbashkët që kapërcen kohën dhe hapësirën.
Ndoshta nuk është ai që e keni idealizuar ndonjëherë, por është frymor, një poet i shpirtit, që kupton gjuhën e heshtjes dhe mat gjithçka me rrahjet e zemrës. Ai është aty ku nuk e shihni, por ndjesia e tij zë vend brenda jush, si një thesar që ka rënë nga qielli, një rrjedhë e heshtur dritë-shkëndijash që prek thellësitë e dëshirave tuaja dhe i bën ato të fluturojnë.
Në praninë e tij ndjeni se nuk jeni vetëm, por jeni pjesë e një ritmi më të madh, një simfonie të shenjtë të dashurisë, ku çdo frymë, çdo prekje dhe çdo emocion bëhen shenja të pafundësisë. Ai është burimi dhe pasqyra, fillimi dhe përjetësia, një njeri që ka ardhur për të hyjnizuar dashurinë, për ta kthyer atë në një përjetësi të ndarë, të përbashkët dhe të shenjtë.
