Kohë të shkuara larg, një besimtar shkon të rrëfehet te prifti, të ofrojë pendesë dhe t’i pranohet për vrasjen e 99 personave.
Prifti, si pak herë u zu ngusht, pasi asnjë nga kanunet kishtare dhe kodet fisnore, që ai përfaqësonte me autoritetin e njeriut të Zotit nuk kishin një gjykim për një rast të tillë, apo të sillnin një zgjidhje shpagimi për një të këtillë pendestar. Pas një pauze të gjatë ai u përpoq të ofronte një zgjidhje.
– Ke dikund tokë në anë të rrugës? Pyet prifti pendestarin.
– Kam tha, ai, ndersa po përpiqej të kuptonte, se çfarë kishte lidhje toka në anë të rrugës, me shpagimin e 99 vrasjeve.
Pas pak prifti i tha: Token në anë të rrugës, do ta mbjellësh me shalqi dhe ditën që të piqet, do t’u ofrosh kalimtarëve të hanë falas.
Toka u mboll, shalqini u poq dhe pendestari shkon te ara dhe nis të vjelë prodhimin. Shumë kalimtarëve që ne atë vapë gushti dhe mund rruge, fryti i freskët i dha gajret dhe u shpërblye me falënderime. Mes tyre që kaluan asaj rruge ishte edhe një burrë që po shkonte kaluar mbi një kalë.
– “Puna e mbarë e me bereqet” i tha ai pendestarit!
– “E mbara ta prift rrugën e hajde bukjum!” i’a preti ai.
– “Jo s’po du, se jam me ngut” i tha kalimtari kaluar mbi kalë.
– “Nalu bre burrë i dheut e freskou pak, se po sos boll atje ku je nis me shku”, nguli këmbë pendestari.
– “Jo qe besa”, tu rritt nera se s’po du, se po jam me ngut”.
Jo du e jo s’du, biseda ngulmon e nxehet, e pendestari nxjerr alltinë, e dekun n’tokë e len kalimtarin.
I alarmuar dhe i zhgënjyer, përngut pendëstari shkon në kishë e takon priftin.
– “At, Zoti m’falt po e vrava edhe të 100-tin”.
– Si ndodhi i tha prifti? dhe pendestari ia tregon fije per pe, se si e qysh kishet ba vaki.
– Me këtë i ke la të gjitha gjithë haqet e mkatet që ke në izëm të Zotit, sepse kalimtari që ka refuzu me hangër bostanin tand të pendesës, ka ken nis me prish nji fejesë.
Albert Vataj
Discussion about this post