Mes trillit të fatit dhe ngadhënjimit të talentit, sensit tradicional të kuptimsisë së botës dhe konservatorizmit të ashpër sard, pamundësive me të cilat u ndesh dhe betejave të pambarimta ku sfidoi me shpirtin krijues, erdh si një shkreptimë befasie dhe shpërthim zotërimi, ajo Gra-zia Deledda, nobelistja e parë italiane, e shpirtshmja e pareshtur e atij frymimi që gufoi në Sardenjë për të pushtuar botën, ashtu brishtësish dhe kurajshëm, për t’u shndërruar në një ikonë.
Shprehja e saj më ikonike ishte: “Unë jam shumë e vogël, e dini, jam e shkurtër edhe në krahasim me gratë sardenjë që janë shumë të vogla, por jam e guximshme dhe e guximshme si një gjigant dhe nuk kam frikë nga betejat intelektuale”.
Grace Deledda ishte një romancier dhe shkrimtar italian fitues i çmimit Nobel. E lindur në një fshat të vogël në ishullin e Sardenjës. Ajo mori shumë pak arsimim formal. Shoqëria në fshatin e saj të lindjes ishte shumë patriarkale dhe njerëzit ishin të thjeshtë, por supersticioz. Kur tregimi i saj i parë u botua në një revistë, botuar nga Roma, ajo u qortua sepse shkonte kundër normave të shoqërisë patriarkale. Megjithatë, ajo vazhdoi të shkruante, ndonëse me pseudonime. Ajo shijoi suksesin e parë të madh teksa u vendos në Romë pas martesës me një nëpunës civil. Edhe në atë kohë, zakonet dhe traditat e Sardenjës si dhe jeta e vështirë e bërë nga njerëzit atje ishin objekt i shkrimit të saj dhe mitet dhe ritualet me të cilat ajo u rrit u pasqyruan në to. Si shkrimtare kishte simpati të madhe për këta të varfër, që jetonin larg iluminizmit. Shumë nga personazhet e saj ishin të dëbuar nga shoqëria që vuajtën në izolim. Ajo gjithashtu shkroi shumë për gratë dhe vuajtjet dhe dhimbjet e tyre. Megjithatë, ajo besonte se jeta është e bukur dhe edhe pse vuante nga kanceri i gjirit, nga i cili më në fund vdiq, ajo shkroi për optimizmin dhe bukurinë e jetës.
Kështu, Grazia Deledda ishte një grua e vogël, por e pamasë. Ajo u lind në Nuoro në 1871 dhe vdiq në Romë në moshën 65-vjeçare, dhjetë vjet pasi mori çmimin Nobel për Letërsinë. Në vitin 1926, në Stokholm, gruaja e vogël italiane bëri një fjalim të paharrueshëm falënderimi për çmimin e marrë.
“Kam lindur në Sardenjë. Familja ime përbëhej nga njerëz të mençur dhe të dhunshëm dhe artistë primitivë. Familja ishte e respektuar dhe me gjendje të mirë dhe kishte një bibliotekë private. Por kur fillova të shkruaj në moshën 13-vjeçare, ata kundërshtuan. Siç thotë filozofi: Nëse djali yt po shkruan poezi, dërgoje në shtigjet e malit; herën tjetër mund ta ndëshkoni; por herën e trete lere rehat se atëherë është poet. Pa asnjë kotësi edhe mua më ndodhi kjo. Kisha një vizion të parezistueshëm për botën, dhe veçanërisht për Romën. Dhe në Romë, pas shkëlqimit të rinisë, ndërtova një shtëpi ku jetoj në paqe me shokun tim të jetës duke dëgjuar fjalët e zjarrta të djemve të mi të vegjël.”
Formimi i kësaj shkrimtareje krijuese (ajo ka botuar 56 vepra në 40 vjet punë) ka qenë autodidakte që kur ndoqi shkollën fillore dhe studionte në shtëpi me një mësues privat, në një ishull ku një femër e pasionuar pas letërsisë jo vetëm që u pavlerësua, por u fajësua qartë. “Kam pasur të gjitha gjërat që një grua mund të kërkojë nga fati i saj, por mbi të gjitha pasurinë, kam pasur besim në jetë dhe në Zot. ”
Por shkrimi ishte jeta e saj dhe ajo portretizoi shpirtin rural të ishullit të saj, të cilin e ndesh falë kalorësve të shkëputur me kalë, të bërë me vëllanë e tij Andrea, i cili e solli atë mes barinjve dhe miqve duke i mundësuar asaj të përvetësonte personazhet dhe peizazhet sezonale dhe më pas duke i derdhur në shkrimet e saj të çmuara.
“Kam jetuar me flladet, me pyjet, me malet. Kam parë zbërthimin e ngadaltë të reve në qiellin e Sardenjës për ditë, muaj dhe vite. Mijëra e mijëra herë kam mbështetur kokën në trungjet e pemëve, në shkëmbinjtë, mbi gurët për të dëgjuar zërin e gjetheve, çfarë thoshin zogjtë, çfarë thoshte uji i rrjedhshëm, pashë agimin dhe perëndimin e diellit, lindjen e hënës në vetminë e pamasë të maleve, dëgjova meloditë, tradicionalen muzika, përrallat dhe dialogët e popullit tim. Dhe kështu u formua arti im, si një këngë, apo një motiv që rrjedh spontanisht nga buzët e një poeti primitiv. “
Analiza e fundit e punës së saj ka eksploruar shqetësimin e veçantë që ajo ka drejtuar ndaj rolit të gruas në shoqërinë sardene në fund të shekullit, cekur te “Hiri” nga Gratë e Pashprehura”, kur ajo shkruante: Për sa kohë që unë shkruaja tregime për fëmijë, askush nuk shqetësohej shumë. Por kur filluan historitë e dashurisë – me takime nate, puthje dhe fjalë të ëmbla komprometuese – persekutimi u bë i pamëshirshëm, nga e gjithë familja ime, dhe u mbështet nga të huajt, të cilët ishin më të frikshëm dhe më të rrezikshëm nga të gjithë.
DH Lawrence e pa Deleddën si “të magjepsur nga ishulli i saj dhe njerëzit e tij, më shumë sesa nga problemet e psikikës njerëzore”. Por, karakterizimi i Deleddës në thelb si një shkrimtar sardinez nuk tregon të gjithë historinë për kritikët si Sergio Pacifici dhe Martha King. Mbreti e gjen arritjen e Deleddës në përshkrimin e autorit sardinian të rrjedhës së përgjithshme të sprovave dhe mundimeve njerëzore. Kështu, ndërsa Deledda tregon sardenë të thjeshtë të cilët “luajnë jetën e tyre thelbësisht tragjike kundër një sfondi malesh dhe fushash të zhveshura, vathë delesh dhe vreshtash, … theksi i karakterit dhe konflikteve të përjetshme të dashurisë, urrejtjes dhe xhelozisë e kapërcen kohën dhe vend.”
Grazia Deledda pati një vdekje të parakohshme, më 15 Gusht 1936. Ndërroi jetë larg vendlindjes, viktimë e një sëmundjeje të pashërueshme, si protagonistja e romanit të saj të fundit, Kisha e Vetmisë (1936). Në vitin 1959 trupi i shkrimtarit u kthye në Nuoro dhe tani prehet në Kishën e Vetmisë, e cila midis viteve 1950 dhe 1954, në funksion të transferimit të eshtrave të artistit, u rivendos në një projekt nga piktori Giovanni Ciusa Romagna. dhe pasuruar me ndërhyrjet e stilistit Eugenio Tavolara (i cili projektoi derën e hyrjes, katërmbëdhjetë stacionet e Via Crucis, tabernakullin, shandanin dhe kryqin) dhe skulptorit Gavino Tilocca (i cili krijoi relievin prej mermeri të absidës). Në vitin 2011, artistja Maria Lai donte gjithashtu t’i bënte homazhe shkrimtares duke vendosur veprën e saj të fundit pranë shenjtërores së vogël të shekullit të shtatëmbëdhjetë në këmbët e Monte Ortobene, e njëjta kodër që Grazia e re nuk u lodh kurrë duke e admiruar si vajzë kur ajo. ende jetonte në shtëpinë e babait të saj në lagjen San Pietro, e cila tani është bërë Muzeu Deleddiano dhe qendra e Parkut Letrar.
Përgatiti: Albert Vataj
