Nga Albert Vataj
Thomas Couture u lind në Senlis më 21 Dhjetor 1815 dhe vdiq në moshën 64-vjeçare në Villiers le Bel më 30 Mars 1879, Ai u cilësua si piktor akademik, i njohur më së miri për portretet dhe fotografitë e tij të zhanrit historik. Rruga e tij si piktor ishte plot të papritura, refuzime dhe mos vlerësime. Por ajo që e karakterizon është vendosmëria për t’i shkuar deri në fund synimeve të tija artistike. Ambicia dhe egoja ishin ato që e thanë fjalën e fundit. Gjithëpoaq ai hyri në historinë e artit si një identitet estetik unik. Vlerësoi pararendësit dhe tejkaloi mundësitë duke zënë një vend të konsiderueshëm në radhën e artistëve dhe piktorëve bashkëkoës.
Thomas Couture kujtohet gjithashtu për futjen e ndriçimit të thellë në pikturë, trajtesë estetike që pasua në periudhën e mëvonshme nga Edouard Manet, Henri Fantin-Latour, John La Farge, Pierre Puvis de Chavannes, Karel Javůrek dhe JN Sylvestre.
Couture zhvilloi aftësitë e tij të shkëlqyera të portretit nën kujdesin e Baron Antoine-Jean Gros. Në veprën e tij më të rëndësishme, si kombinoi ngjyrosjen e butë të shekullit të 18-të dhe klasicizmin e rreptë të shekullit XIX. Përdorimi i tij i mprehtë i kontrasteve tonale mendohet se e veçon nga të tjerët dhe bëhet shkas ekstrakti pikturik për t’u konsideruar.
Couture lindi në Senlis, Oise, Francë. Kur ai ishte i vogël, familja e tij u transferua në Paris, ku ai do të studionte në shkollën e arteve industriale (Ecole des Arts et Metiers) dhe më vonë në Ecole des Beaux-Arts.
Ai dështoi gjashtë herë në garën prestigjioze “Prix de Rome në Ecole, por ai ishte i bindur që problemi ishte me Ecole, jo ai dhe krijimtaria e tij. Couture më në fund u vlerësua duke fituar çmimin më 1837. Më 1840 ai filloi të ekspozojë fotografi të zhanrit historik në Sallonin e Parisit, duke fituar disa medalje për veprat e tij, veçanërisht për kryeveprën e tij, “Romakët gjatë Dekadencës” që daton më 1847.
Menjëherë pas këtij suksesi, Couture hapi një atelie të pavarur që synonte të sfidonte Ecole des Beaux-Arts, duke prezantuar piktorët më të mirë të historisë. Teknika inovative e Couture fitoi shumë vëmendje, dhe mori interesimin e komisioneve si ato qeveritare ashtu edhe të Kishës për murale, gjatë fundit të viteve 1840 deri në vitet 1850. Ai kurrë nuk përfundoi dy komisionet e para dhe i treti u takua me kritika të përziera.
I shoqëruar nga pritja e pafavorshme e muraleve të tij, më 1860 ai u largua. Më 1867 ai pretendoi se do të sfidonte institucionin akademik duke botuar një libër mbi idetë e tij dhe metodat e punës të quajtur “Method et entretiens d’atelier” – Metoda dhe Intervistat e Punëtorisë, është kushtuar gjithashtu edhe me “Biseda mbi Metodat e Artit në 1879, vitin kur edhe vdiq.
Midis të tjerëve ai ishte një nxënës i anglezëve Joanna Mary Boyce nga Londra dhe nga mesi i 1848 ishte studenti i tij amerikan Thomas Hicks, një mik i ngushtë i Margaret Fuller. Më 11 nëntor 1848 ai fitoi Legjionin e Nderit. I pyetur nga një botues për të shkruar një autobiografi, Couture u përgjigj: “Biografia është ekzaltimi i personalitetit – dhe personaliteti është plagë e kohës sonë”.
Sot Couture mbahet mend për pikturën “Les Romains de la décadence”, në Musée d’Orsay, dhe për faktin se ka qenë mësuesi i Pierre Puvis de Chavannes, Joseph-Nowl Sylvestre dhe Edouard Manet, i cili ndoqi atelierin e tij për gjashtë vjet.
