Nga Albert Vataj
Tani që nis të të shkruaj, si për të thirrur në këtë ceremonial solemn dëshirimi t’përmallshëm, gjithëçfarë prej teje mbeti në frymën e gjërave që u murosën me kokën pas, kur ti ike. Tani që dua të të shkruaj. Tani, u përgjërohem fjalëve ta ndalim gjëmimin e këtij gjoksi që dhemb. Tani, pena dhe zemra lypin që unë të bindem. Kaq pak frymëmarrje e puls të ngulmët, për kaq shumë mungim që peshon pendët në qerpikun e mallit, ku më rëndon loti dhe trishtimi.
Po të shkruaj këtë letër si atëherë, me ëndrra të ngjyera në qiell e padurim dëshirimi të mprehura në vetëtima. Kaq pak, vetëm pak, në shumësinë e gjerave që u shndërruan në frymë, për të ardhur tek ti, me fjalën, me atë që na puthi më shpejt se buza, e na dogji më keq se pritja.
Ka kaq shumë kohë që nuk jemi parë, e shtrenjta ime.
Takuar?! …
Takuar kemi harruar, kurë ishim fatlum. Thellë brenda nesh shkojmë dhe vijmë. Zgjohemi gjithnjë nga trokitjet e diellit në xham dhe pëshpërima që na frymon e na përvëlon. Mungimi e ndez qiellin e mallit e gërryn e prehrin e dëshirimeve. Në sy na shpërthejnë shkëndija yjësishë dhe prushe prekjesh që drithëruan ajrin. Më kot rrekemi të gjejmë në këtë flakë vetmie që na djeg; takimi e duarve, përplasjen e buzëve, shpërthimin e kurmeve. Gjithçka ka mbetur atje tej… vërshon ne vena e në dej. Përshpërima e ajrit dhe ledhat e dritës së pakët, frymon në gjendjet e mbetuar pezull dhe idilin përvëlak që struket në sendet e mbetura ende aty ku hutimi ynë i la stampuar në kujtesën e kohës.
Hëna nuk shikon më nga dritarja. As dielli nuk nuk vjen të më zgjojë. Zogjtë nuk ulen më në parvazin e dritares. As trokitja e hapave te pragu nuk dëgjohet që atë ditë. Gjithçka e ka braktisur solemnitetin e asaj ndarje. Asnjë shkëndijë shprese nuk pipëtinë në honin e thellë të vetmisë. Murosur ka mbetur në ajrin e atij pikëllimi, e purpurta e atij portreti që u shndërrua në mirazh cfilitës. Ka shterrur çdo ngjyrë e fikur çdo dritë, veç silueta jote ka mbetur e nderur si një vegim, në kujtimen e taftit të atij mëngjesi ikjeje, zemërthyerje. I’u dhe ikjes duke harruar të gjesh rrugën e kthimit. Por ai shpirt nuk kam harruar të vij tek ti, ndoshta si dikur, si atëherë me letrat e stolisura me fjalë zemre.
Kur këtë letër do të marësh në duar, si një purtek do të dridhesh e tëra, dhe zemra do të rrah fort. Pupthi do të ndjesh kërcimin e kraharorit. Buzët do të eshkën. Frymëmarrja do të të shpeshtohet dhe me ajër nuk do të ngopesh dot.
Ato fjalë, ato rreshta, janë prekjet që kurrë si shkëmbyem e shikimet që largësia i theu pa mëshirë. Në këtë çast do të përpiqesh të formëzosh atë përfytyrim që tretet nëpër këto mendime e gurgullon nëpër këto germa.
Me sytë që i tret tej dhe gishtat që pleks nëpër flokë, përpiqesh të kapësh fillin e hollë të këtij përfytyrimi idilik, e me të, të endësh portretin tim, fytyrën e një vegimi, zërin e një trazimi, afshin e një pranie që ta rrëmben era nga prehri, dorën që gërmëzon nëpër këto fjalë zjarri, diellin e një dëshirimi, që lyp në agimet e vetmisë tënde.
Shtangesh ashtu në hutim duke dëgjuar trokun e rrëmbyer të zemrës dhe duke imagjinuar hapat që të afrohen dhe zërin që të pëshpërimën në vesh. Një prekje e lehtë që pushon mbi ty si petale, të kthen në rrëke drite, në një energji që të shpërbën në frymë, në frymën që mbush heshtjen që të rrethon, e përplaset në asgjënë që ngre në dëshirim.
N
