Pa maskë vendos të jetosh, por jo pa atë dhimbje që të bën kaq të lumtur

Nga Albert Vataj

Vdekatar është ai trup, ajo pemë; të cilës…

… në pranverë, bashkë me gjethet t’i bulojnë edhe foleza zogjsh;

… në verë njiherash me pëshpërimën e gjetheve dhe frushumllimës së erës, të dëgjojë edhe cicërima;

… në vjeshtë, me arratisjen e gjelbërimit dhe këputjen e gjetheve, të mëkojë me pikëllimin që cyt stina, shtegtimin e zogjve.

Ai kurm prej gjaku dhe ndjenjash është një grumbull hekakeq mishi dhe kockash që hiqet zvarrë, nëse brenda tij është këputur kjo pemë, i janë vrarë stinët, i është mohuar kryemotivi i vetë jetës, dashuria.

Ai diell që shkëlqen në kupën e blusë së qiellit,

… në mijëra rreze shndërron dritën që ndrin gjithçka syri kërkon të shohë,

… në dhjetëra tonalitete ngjyrash e hijeshon panoramën që rrok ëndja e dëshirimit,

… në pafundësia aromash duhmon ajri që deh, fryma që shpuplon pendët e krahëve të engjëllit që ke nxënë e të hedhin nëpër fluturime dalldishë që masin kahjet e lirisë së qiellit.

Pa ëndrrën e dashurisë që pikon si rreze, nata të makthshme do ta dengin në trazim atë shpirt që vuan dhe kurm që dhëmb.

Pa shpërthimin e asaj ofshame që të shpërbën në mijëra pasqyra ku shihesh me mrekullitë e botëve, ajo vete brenda së cilës je derdhur ka marrë trajtën e shëmtuar të asgjësë.

Pa maskë vendos të jetosh, por jo pa atë dhimbje që të bën kaq të lumtur.

Dashuro!