Albert Vataj
Kqyre me sy qielli, e me zemër përpiqu me e ndi kyt çast, kyt andje të beft ku Shkodra kridhet. Ndije me tan qenin tande kyt solemnitet, qi mundte me zbrit nga yjet, n’dehjen tande t’mrekullimit, veçse përmes kameras së fotografit Terenc Pepa. Përjetoje në tan thellsinë e pranis tande kyt prehje të adht prenimi, qi mundet me ken nji i patëdytë.
Shkodra, e hirshmja e dehjes së kuqëlimit ëndërrtar, i epet blatimit të hyjtë t’dlirësisë së mbrëmjes. Shendet n’kyt predikim hyjnor, tue ken e etun, n’nji shpirtje, që gufon nga poret e këtij shtati të dalë nga legjenda dhe të rritun nan hije malesh e përkundun në vërshim t’paqt ujnash, ku prenimet xehen në turp, e kuqen në fytyrë si vajzat e pafajshme.
Shpërfaqet Shkodra n’vërshimin e dritave që e përshkojnë si damarët e një vullani, e kandja e ndjek këtë vërshim llave të llamburitjeve, që cytin me andrrim naten e tana dëshirave, ku njerëzia e njiksaj nahije kridhet.
Kqyre e rroke me tan pranin tande, qytetin e kujtimeve t’fminisë e trazimeve rinore, prejku s’ka ma bukur se nga kamera e Terenc Pepës, si ai e ka fiksu, prenimin e zjermt, tue e ndez flakë qiellin, e tue shpalue syve që e shohin dhe andjeve qi dehen, spektaklin e ktyne reve që si nji si petk mëndafshi shtriqet kah Shkodra shtatin e vet hedh hirshëm n’krahët e njiktij mbarimi dite e dorzimi prehjes.
E si ka me ken, diqysh ma i bukur, ky çast i qytetit, ma i magjishëm se në kyt gostitje resh të kuqëluara dhe vërshim i dritave të florinjta, që depërtojnë në çdo prag, tue ndez dëshirimin me ke pjesë e njiktij ceremoniali.
Për fat, kyt qi mundet me e zgju vetëm imagjinata, e ban t’mujtun me e fokusu vetëm kamera. Po, për me e pru para andjes së syve që duen me u ndez mrekullimit në këtë shkrepje, në këtë ndalim të kohës, në këtë përjetësi përjetimi, qi shkrep si nji yll në adhurim, për me mbet përgjithmonë i vezullimt në qiellin e dëshirimeve, se si me e pa e me ndi Shkodrën.
