Nga Albert Vataj
Nga gjithë mrekullitë e jetës, ai moment është më i mrekullueshmi. Asgjë më madhështore nuk e begaton më hyjnisht prehrin e jetës me mirësi dhe magjepsje, si ai moment.
Çelet qielli dhe gruaja shtryllet nën peshën e dhimbjes për t’i dhënë kuptim pritjes. Me zërin që i ngërthehet heshtjes si një gjëmim gruaja njofton ardhje e mbretërimit të jetës.
Lindja, sjellja në jetë e një fëmije është akti më sublim që arrin të mbulojë me dritën më të shndritshme që kanë parë jeta në sytë e një nëne.
Mijëra diej shpërthejnë në një çast të vetëm dhe mbushin me vezullim qenien e gruas, e cila si një hyjneshë thërret me dhimbje dhe lutje bekimin e barkut të saj.
Pafundësi galaktikash shpërfaqen në këtë ceremonial madhështor, ku botëve e qytetërimeve u flitet me sytë e përlotur të nënës, lëvizjet e shkujdesura dhe të qarat hymnizuese të fëmijës.
Vetë vullneti i krijuesit është pjesë e këtij momenti sublim, ku jeta e një gruaje për të sjellë në jetë një jetë nga trupi i saj, kalon përmes shpërthimit të një ylli, dhe fati i saj kalon në një fije të hollë që zemra e blatuar shenjtëri së nënës nuk e lë të këputet.
Pas mundimeve dhe lodhjes, pas frikës dhe dhimbjeve që skajin caqet e tejmë, një grua provon të shtrijë duart e drobitura dhe të marrë foshnjën, të marrë fitoren e kësaj beteje ngadhënjyese.
E merr në duart krijesën që është ngjizur dhe rritur brenda shtatit të saj, dhe duke e mbuluar me puthje dhe të qara, të qarat e tij, e lejon të prehet në paqen e kraharorit, në gjëmimin e asaj zemre që për 9 muaj ka dëgjuar një zemër brenda të sajës dhe sot dëgjon një jetë në jetë e përjetësisë.
Dhe minutat e mëdha të këtij pragu pritjeje zgjatojnë në shkreptima sysh dhe gazmimi.
E mbulon nëna fëmijën me vështrimet e syve të skuqur, e ledh me gishtat që i dridhen dhe qan. Ajo tashmë ka botën në kraharor, ka nënën në shpirt, ka hyjneshën në altarin e detyrës së lartë që merr këtë ditë, ditën e krijimit të botës.
