“Miku i plagosur” i skalitur nga Antonio Tantardini në vitin 1876, ka dy versione të kësaj vepre, i pari është një vajzë e vogël që mban një kotele me një putër të fashuar, skulptura në publikim, dhe një tjetër gjithashtu një vajzë e vogël mban një qenush të plagosur. Mes dy varianteve të lidhjes së thellë shpirtërore të vajzës me kafshët shtëpiake, ka fituar më shumë popullaritet, vajza me macen e plagosur.
“Miku i plagosur”, në këtë vepër arti, ka si protagonist një mace foshnje, me një putër të dëmtuar dhe të fashuar, të mbajtur me butësi në krahët e një vajze të vogël të moshës tre deri në katër vjeç.
Vajza e vogël, e ulur në një stol, ka flokë kaçurrela që i bien mbi supe, duke i kornizuar fytyrën. Rroba prej dantelle St. Gallen ka një interpretim veçanërisht realist dhe të suksesshëm.
Duke u mbështetur në tokë mund të shihni një tas të përmbysur me ushqim brenda dhe një lugë. Mund të imagjinojmë që vogëlushja sapo ka mbaruar së ushqyeri me lugë kotelen.
Vështrimi lart i vogëlushes duket se tregon kërkesën e vogëlushes për ndihmë ndaj një të rrituri që mund të ndihmojë në shërimin e koteles së dëmtuar.
Empatia që arrin të ngjall skulptori tek ata që vëzhgojnë punën ndaj kësaj vajze të vogël në kërkim të ndihmës është e pabesueshme, sepse e tillë është bota e fëmijës, në veçanti e vajzave të vogla, atyre që sjellin në botë shpirtin e butë dhe dorën e përkujdesjes.
Rrëfimi i këtij çasti vjen me kaq vërtetësi, dhe çiltërsi, duke e ruajtur të pastër dhe të pa korruptuar botën e fëmijës, që vjen në këtë memorizimim krijues në mermer si një grishje në përvojën e të gjithë fëmijëve dhe jo vetëm, bota e të cilëve u kryqëzua sa herë me episode të tilla, plagosje të miqve dhe lëndime të shpirtit.
Kjo vepër dallohet për punën e një dalte delikate dhe fine, që jo vetëm përcjellë çdo shprehi të vajzës dhe koteles, por edhe detajeve që e bëjnë këtë skulpturë një arritje të përsosur, të cilën edhe vetë realiteti do ta kishte të pamundur ta skaliste me kaq fuqi përjetimi dhe aftësi depërtuese emocionale.
Antonio Tantardini u lind në Milano më 12 qershor 1829 nga Luigi, një punëtor mermeri, dhe Caterina Teufich. Ai filloi t’i përkushtohej punës së mermerit, falë babait të tij dhe në moshën katërmbëdhjetë vjeç filloi të ndiqte kurse vizatimi të ofruara nga Akademia Brera.
Ai përfundoi trajnimin e tij si skulptor në studion e Pompeo Marchesi , i cili në atë kohë ishte tashmë një skulptor i njohur dhe i njohur ndërkombëtarisht.
Veprat e Tantardini janë shumë të ngjashme me ato të Bartolini-t dhe Dupré-së me një qasje ndaj bukurisë natyrore, por edhe realizmit të Vincenzo Vela-s .
Ai shpesh eksperimentoi me krijimin e skulpturave të temave femra apo fëmijë, si në rastin konkret, “Miku i plagosur”.
Albert Vataj
