Ajo nuk ishte thjeshtë “Darka e Fundit” ose “Darka e Zotërisë”, siç dëshmimi biblik rreket ta përcjellë përmes ligjërimit të dishepujve. Ajo është fillimi i rrugëtimit drejt një dimensioni etern të sakroificës së devocionit ndaj besimit. E vërteta e madhe e betejës që i duhet të bëjnë njerëzit, qofshin këto apostuj ose jo, për të vënë veten në sprovë para besimit, i cili në thelb është gadishmëria për të sakrifikuar, duke sfiduar njerin brenda nesh. Sepse përmes njeriut Zoti shtron darkë dhe jep nga trupi i tij, për të rrugëtuar me Të. Darka e Fundit, në aspektin religjioz por edhe filozofik i ka thënë të gjitha, ose ka mundur të thotë gjithçka për ata që janë gati të besojnë dhe pranojnë njeriun në dimensionin qiellor. Dhe ndoshta askush më thellë nuk ka mundur ta përshkojë këtë të vërtetë, se sa arti, se sa mënyra se si është qasur mjeshtëria e shpirtit krijues për ta shtruar këtë darkë.
Darka e Fundit është vakti i fundit që, sipas rrëfimeve të Ungjijve të Mateut, Markut dhe Lukës, Jezusi ndau me apostujt e tij në Jeruzalem, përpara kryqëzimit të tij. Darka e Fundit përkujtohet nga të krishterët veçanërisht të Enjten e Madhe. Darka e Fundit siguron bazën e shkrimeve të shenjta për Eukaristinë, e njohur gjithashtu si “Kungimi i Shenjtë” ose “Darka e Zotit”.
Përshkrimet e Darkës së Fundit në artin e krishterë janë ndërmarrë nga mjeshtra të artit pamor dhe atyre tekstshkrues artistikë për shekuj me radhë, piktura murore e Leonardo da Vinçit në fund të viteve 1490 në Milano, Itali, është shembulli më i njohur. Por jo më pak janë edhe sprova të panumërta që kanë pasuruar nevojën tonë për të komunikuar në këtë dimension përmes artit.
Duke u zhytur më thellë në fakte dhe dëshmi, mëtojmë se, Letra e Parë drejtuar Korintasve përmban përmendjen më të hershme të njohur të Darkës së Fundit. Katër ungjijtë kanonikë thonë se Darka e Fundit u zhvillua në javën e pashkëve, ditë pas hyrjes triumfale të Jezusit në Jeruzalem, dhe përpara se Jezusi të kryqëzohej të Premten e Madhe. Gjatë vaktit, Jezusi parashikon tradhtinë e tij nga një prej apostujve të pranishëm dhe parathotë se para mëngjesit tjetër, Pjetri do ta mohojë tri herë se e njeh atë.
Tre Ungjijtë Sinoptikë dhe Letra e Parë drejtuar Korintasve përfshijnë rrëfimin e institucionit të Eukaristisë në të cilën Jezusi merr bukën, e thyen dhe ua jep të pranishmëve, duke thënë “Ky është trupi im që ju është dhënë”. Ungjilli i Gjonit tregon për Jezusin duke larë këmbët e apostujve, duke dhënë urdhërimin e ri “të duam njëri-tjetrin siç ju kam dashur unë juve”, dhe jep një fjalim lamtumire të detajuar nga Jezusi, duke i quajtur apostujt që ndjekin mësimet e tij “miq dhe jo shërbëtorë”, ndërsa ai i përgatit ata për largimin e tij.
Disa studiues e kanë parë Darkën e Fundit si burimin e traditave eukaristike të hershme të krishtera. Të tjerë e shohin rrëfimin e Darkës së Fundit si rrjedhur nga praktika eukaristike e shekullit të 1-të siç përshkruhet nga Pali në mesin e viteve 50.
Përgatiti: Albert Vataj
