Përcjella e atypëratyshme e pikturave të tij, nuk ka aftësinë të të godasë, për më pak akoma të krijojë një shtjellë energjie përjetimi, siç ka aftësinë ta bëjë arti evropian në të gjithë rrugëtimin e tij. Por kur vështrojmë punët e këtij piktori, domosdoshmërisht duhet të kemi të krijuar një etalon specifik të një tradite unike, pangjashmëria e të cilës e dallon dhe e mban atë në ngulm interesimi. Arti aziatik në përgjithësi dhe ai japonez në veçanti është shprehja dekorative e jetësimit të së bukurës. Përtej reales që shfaqet nëpërmjet një dukshmërie tejpamëse, për përfaqësuesit e këtij arti, nuk ka asgjë me interes. Natyra, shpendët, lulet, dinamika jetësore, edhe vetë portretet, 
nuk i shpetojnë këtij ngërthimi estetik, i cili që prej origjinës e derimsot nuk ka ndonjë ndryshim të dukshëm, për të qenë tërësore aziatike. Edhe Itō Jakuchū, një prej përfaqësuesve më të rëndësishëm të artit japonez, është një fillues i kësaj përvoje, i asaj shkolle, i atij idealizimi koloristik të të zakontes qasur natyrshmërisë së përditshme.
nuk i shpetojnë këtij ngërthimi estetik, i cili që prej origjinës e derimsot nuk ka ndonjë ndryshim të dukshëm, për të qenë tërësore aziatike. Edhe Itō Jakuchū, një prej përfaqësuesve më të rëndësishëm të artit japonez, është një fillues i kësaj përvoje, i asaj shkolle, i atij idealizimi koloristik të të zakontes qasur natyrshmërisë së përditshme.Itō Jakuchū u lind në mars të vitit 1716 dhe vdiq më 27 tetor 1800. Ai ishte një piktor japonez i periudhës së mesme të Edos, kohë kur Japonia kishte mbyllur dyert për botën e jashtme. Shumë nga pikturat e tij kanë të bëjnë me tema tradicionale japoneze, veçanërisht pulat dhe zogjtë e tjerë, kufizime të cilat e shquajnë artin 
japonez për sublimitetin e debatit dhe ngjyrës, për shpirtërimin e natyrës dhe marrëdhënies së njeriut krijues si pjesë e kësaj harmonie perfekte. Shumë nga veprat e tij ndryshme, llojtjerësh prejkah përkufizon tradicionalja, shfaqin një shkallë të madhe eksperimentimi me perspektivën dhe me elementë të tjerë stilistikë shumë modernë. Këto guxime krijuese e veçojnë jo vetëm nga tradita, por edhe nga shkollat ku ai nxuri zejen e krijimit estetik.
japonez për sublimitetin e debatit dhe ngjyrës, për shpirtërimin e natyrës dhe marrëdhënies së njeriut krijues si pjesë e kësaj harmonie perfekte. Shumë nga veprat e tij ndryshme, llojtjerësh prejkah përkufizon tradicionalja, shfaqin një shkallë të madhe eksperimentimi me perspektivën dhe me elementë të tjerë stilistikë shumë modernë. Këto guxime krijuese e veçojnë jo vetëm nga tradita, por edhe nga shkollat ku ai nxuri zejen e krijimit estetik.Krahasuar me Soga Shōhaku dhe shembuj të tjerë të piktorëve të çuditshëm të periudhës së mesit të Edo, thuhet 
se Jakuchū ka qenë shumë i qetë, i përmbajtur dhe profesionist. Ai mbante lidhje të forta me idealet budiste Zen dhe konsiderohej një vëlla laik ( koji ); por ai ishte gjithashtu shumë i vetëdijshëm për rolin e tij brenda një shoqërie të Kiotos që po bëhej gjithnjë e më komerciale.
se Jakuchū ka qenë shumë i qetë, i përmbajtur dhe profesionist. Ai mbante lidhje të forta me idealet budiste Zen dhe konsiderohej një vëlla laik ( koji ); por ai ishte gjithashtu shumë i vetëdijshëm për rolin e tij brenda një shoqërie të Kiotos që po bëhej gjithnjë e më komerciale.Trajnimi i tij në piktura rrjedh kryesisht nga frymëzimet nga natyra dhe trajnimi nën shkollën Kano dhe nga ekzaminimi i pikturave japoneze dhe kineze në tempujt Zen. Disa burime tregojnë se ai mund të ketë studiuar me Ōoka Shunboku, një artist me bazë në Osaka , i njohur për pikturat e tij të shpendëve dhe luleve. Megjithëse një numër pikturash të tij përshkruajnë krijesa ekzotike ose fantastike, të tilla si tigrat dhe feniksët, është e qartë nga detajet dhe pamja e gjallë e pikturave, të pulave dhe kafshëve të tjera ku ai e bazoi punën e tij në vëzhgimin aktual.
Pavarësisht sukseseve të tij komerciale, sidoqoftë, Jakuchū patjetër që mund të thuhet se ka jetuar jetën e një intelektuali letrar ( bunjin ). Ai ishte shok me shumë bunjin të shquar , shkoi në udhëtime me ta dhe u ndikua nga stilet e tyre artistike. Shkalla e tij e eksperimentimit ishte rezultat i një kombinimi të këtij ndikimi bunjin dhe shtytjes së tij personale krijuese. Përveç eksperimenteve me materiale dhe perspektivë perëndimore, Jakuchū gjithashtu përdori me raste një metodë të quajtur taku hanga “fërkime printimesh”). Kjo metodë përdori tufa 
druri për t’i ngjarë një teknike kineze të fërkimit të bojës nga pllaka guri të gdhendura dhe u përdor nga Jakuchū në një numër punimesh, duke përfshirë një rrotull me titull “Impromptu Pleasures Afloat”.
druri për t’i ngjarë një teknike kineze të fërkimit të bojës nga pllaka guri të gdhendura dhe u përdor nga Jakuchū në një numër punimesh, duke përfshirë një rrotull me titull “Impromptu Pleasures Afloat”.Pavarësisht individualizmit dhe përfshirjes së tij në bashkësinë shkencore dhe artistike të Kiotos, Jakuchū ishte gjithnjë me forcë fetare dhe u tërhoq në pension drejt fundit të jetës së tij në Sekihō-ji, një tempull i degës Manpuku-ji në periferi të jugut të Kiotos. Atje, ai mblodhi një numër ndjekësish dhe vazhdoi të pikturonte deri sa vdiq në moshën 85- vjeçare.
Një temë shumë e zakonshme në punën e tij janë zogjtë, në veçanti pulat dhe gjelat, megjithëse në disa nga punët e tij, larmia shtohet me shpend të tjerë si papagaj dhe feniksi.
Një nga përpjekjet e tij më ambicioze, dhe për këtë arsye veprat më të famshme, njihet si “Fotografitë e Mbretërisë shumëngjyrëshe të Qenieve të Gjalla”. Filluan rreth vitit 1757 dhe përfunduar më 1765. Pikturat janë një grup prej njëzet e shtatë rrotullash të varura të krijuara si një ofertë personale për tempullin Shōkoku-ji. Ata përshkruajnë një numër të subjekteve të kafshëve në shkallë monumentale dhe me një shkallë të duhur të detajeve. Sot, Dōshoku sai-e është në pronësi të Muzeut të Koleksioneve Perandorake.
Albert Vataj
