Nga Albert Vataj
Dashuria, a ndryshon me kohën. A transformohen kësisoj mënyrat e komunikimit të saj?
A e ka zhveshur prej të hyjshmes e sotmja, këtë prekje qiellore që bashkon dy zemra, mrekullon një botë?
Pse është bërë kaq utilitare kjo ndjenjë, e cila e ka bekuar njeriun me më të shndritshmen dritë jetësimi të hyjnores në tokë, të bekimit parajsor në purgator?
A duhet konsideruar e tejkaluar romantizmi, platonizmi dhe gjithë ajo “superstrukturë” që e ka mbajtur në jetë këtë prekje magjike, që nga mesazhet me pëllumba, letrat e dashurisë, shikimet ledhatuese, prekjet e ndrojtura, pritjet e gjata nën dritare, serenatat, kredhjet në netët e gjata të pagjumësisë duke dëgjuar tik-takun e zemër.
A keni ndjerë teksa diçka u këputet në gjoks. Një zog që shkapet krahët në kafazin e kraharorit tuaj. Të mbuloheni me djersë dhe t’u dridhet mjekra kur ai/ajo është pranë jush dhe nuk gjeni fjalë të flisni. Buzët të ju përvëlojnë e zemra gati sa nuk i’u del nga kraharori, a e keni provuar?
A keni shkruar ndonjë letër dashurie? A keni marrë ndonjë të tillë. A keni lexuar dhe rilexuar pambarim ato pak rreshta të shkruar me pasion dhe drithërima zemre, e t’u zërë gjumi me atë letër nën jastëk e me lot në sy?
A keni jetuar dashurinë, me krejt atë magji që ajo ka ardhur ta mrekullojë jetën e njeriut?
A gjehet e përligjur shitja e zemrës dhe ofrimi i trupit si mundësi, si përfitim?
Sa shumë janë ato që do të qeshin, tallen, me këto rreshta, me këtë kuvendim që më kall ndër kujtime e më përpush ndër dëshirime. Ata nuk do ta kuptojnë se çfarë vetë ata i kanë mohuar vetes, dhe koha çfarë u ka privuar atyre, të jetojnë dashurinë, këtë dhuratë qiellore, të vetmen që mban njeriun çliruar nga vargonjt e robërisë së kafshës.
Nuk janë paratë, pasuria e krejt ai shkëlqim verbues që ka shpërthyer në të tashmen tonë, ato që të bëjnë të jetosh dashurinë, të ndjesh ashtu siç ne të një tjetër brezi, dhe të tjerët, e përjetuan, këtë ledhati marroke, këtë bukuri dalldisëse, këtë zemër që troket ende.
