Nga Albert Vataj
N’gjunj përulem sot në ktë kremte për poetët, për gjithë ato pena qi e shkruan me t’artat shkronja kangën e përjetësisë;
…kangën qi gazmon sot çdo zemër;
…kangën qi përpush çdo dritim qi n’andërr na kredh e andërr na dhuron;
…kangën qi shkreptin yjësi n’syt qi nji puthje i ndez e nji mrekullim i tret;
…ninullën qi na përkundi e këndimin qi na udhëpriu në turrin, me t’cilin i’u lshuem jetës.
Lumnue kjoshin ato zemra gjëmuese gjoksesh t’përleshun rrëmetesh e trazimesh.
Ndritshin solemniteteve shkulmet flakatare të njatyne shpirtrave qi u sosën duke ndrit.
Qiejve kumboftë njaj za kushtrues qi oshëtiu prej kurmesh t’ndezuna n’prushin e dëshirimeve.
Bekue kjoft si çdo han qi natën e terrtë udhtarit rrugën ia kallzon, njaj gji qi mëkoi jetën ktynë lajmësve të mirësisë.
E lume u kjoftë rruga, bekue u kjoftë vullnesa, i paharriem emni dhe vepra, bashkëprijësve t’lumnimit, bashkëjetuesve të kësaj magjepsje qi na kandi njaq sa me na motivue ngadhnjimesh.
Amshim për ata dishepuj të të vetmeve përfytyrime tokësore mrekullimi.
Kam nji and me i lumnie e shenjtnue sot krejt ata, endësit e qiellit ku pahena, synit qi na tallazon gjakun, buzës qi puthim, dorës qi na përkëdhël, dhimbjes qi na kalit, e zanit, zanit qi prej thellë heshtjes tonë gufon e kang na mëkon.
Kam nji and e nji dëshirim me ken përmendore e fjalës qi tue ardh te ju, heshtjen u’a dobon e vetmin ua shuan;
Nji and sa gjithçka qi due, po kam…
…me ken njajo metaforës, qi zdryp thellë, atje ku nji ndjenjë zjarri zgjohet e n’diell iu shndrron;
…me ken balsam qi pushon n’jat buzë t’kafshume qi e t’dlir prej idhnimit qi la mbas puthje qi iku tue t’marrë gjithçka e tue t’lan veç dhimbje;
…me ken, po kam fort dëshirë,
…me ken dora qi t’zgjatet kur bota t’asht përmbys e gjithçka jotja ka marrë arratinë;
…me ken prehni ku tue mbështet kryet ke me mujt me e mrri andrrën prej t’cilës nji trishtim të zgjoi;
…me ken dritë, drit sado e mekun, qi kur t’shfaqet, me mujt me ta shpëtu besimin se ka me pas ditë ende për ty;
… and nuk po kam me ken çka s’po mundem, por tançka andën teme m’përpush asht tançka un mundem me e dhan me tan zemër, me e kumtu me ma t’ndritshmet fjalë, me e dhan pa çmim, me e dhan si tuj dasht me dhan atë qi t’nep jetë, t’ban me ken i lumtun, t’ban me u ndi plot;
…and po kam me ken njaj qi jam, njaj qi s’po muj me ndryshu anipse njaq dhunshëm po m’lshohet e tashmja me m’ba diçka tjetër, me m’pranu si dikënd tjetër, me m’ba me ken asgja në nji identitet gjithçkaje qi po e dru njaq fort se po bahet Zot.
Albert Vataj
