Ka momente në jetë që nuk shkruhen, nuk inskenohen, as nuk përsëriten, thjesht ndodhin. Një çast i tillë u ndal më 10 shtator 1957, në rrugët e Washington-it, ku fotografi William C. Beall, i dërguar nga Washington Daily News, për të mbuluar një paradë të Shoqatës së Tregtarëve Kinezë, pa me cep të syrit një skenë që do t’i ndryshonte karrierën… dhe historinë e fotografisë.
Një fëmijë i vogël, i magjepsur nga vallëzimi i luanit kinez, doli nga trotuari për ta parë më nga afër, i paditur për rrezikun e rrugës. Përballë tij, një polic i gjatë, serioz, por me një butësi të qartë në gjest, i shpjegonte me durim se aty nuk ishte vendi për të kaluar.
“Papritur, e pashë fotografinë, drejtova kamerën dhe shtypa butonin,” – do të rrëfente më vonë Beall.
Kaq mjaftoi. Një klikim që kapi thelbin e pafajësisë fëminore, nën një akt njerëzor të thjeshtë, të kujdesit dhe respektit. Fotografia fitoi Çmimin Pulitzer në vitin 1958, duke hyrë në histori jo vetëm si një kryevepër teknike, por si një testament i ndjeshmërisë që mbart një imazh kur arrin të kapë njeriun në të vërtetën e tij më të pastër.
Ky çast i heshtur, i mbushur me mrekulli dhe kujdes njerëzor, mbetet një dëshmi e përhershme se arti i fotografisë nuk është vetëm dritë dhe kompozim, por shpirt dhe kohë. E pamundura bëhet e prekshme përmes një objektivi që shikon përtej pamjes.
Përgatiti: Albert Vataj
