Tetë-vjeçari Anthony Hopkins u ul i vetëm në tavolinën e tij në vitin 1946, të qeshurat e mbytura të shokëve të klasës që gumëzhinin rreth tij. Ai nuk ishte pjesë e botës së tyre, një fakt që ai e dinte me dhimbje. Në Shkollën Grammar Cowbridge në Uellsin Jugor, Anthony ishte një i huaj, një djalë që përpiqej të përshtatej. Shokët e tij të klasës gjenin gëzim në lojëra dhe shaka, por mendja e Anthony-t endej diku tjetër, e konsumuar nga një ndjenjë e vazhdueshme shkëputjeje. Edhe mësuesit e etiketuan atë si “i ngadalshëm”, një gjykim që i rrinte si një re, duke e izoluar më tej nga grupi.
Një incident nga vitet e tij të shkollës ilustron gjallërisht vetminë e tij. Gjatë një pushimi, ndërsa të tjerët luanin në oborr, Anthony zgjodhi të ulej i vetëm në një stol të ftohtë, duke shtrënguar një skicë. Ai vizatoi forma të ndërlikuara, duke krijuar botë imagjinare shumë larg kaosit rreth tij. Atë ditë, një mësuese e vuri re punën e tij. “Ti ke një dhuratë,” tha ajo, duke ia kthyer vizatimin e tij të një kështjelle të vendosur në majë të një shkëmbi të thepisur. Për Anthonin, ato fjalë ishin të rralla nga të paktat rastet kur ai u ndje i parë.
Pianoja u bë një strehë tjetër. Në moshën nëntë vjeç, Anthony kishte zbuluar pianon e vjetër të pluhurosur në dhomën e muzikës së shkollës. Ndërsa djemtë e tjerë mblidheshin në klika, Antoni rrëshqiste, duke shtypur butësisht tastet në fillim, më pas me më shumë besim ndërsa mësonte veten të luante melodi të thjeshta. Muzika u bë gjuha e tij, një mënyrë për të shprehur emocionet që ai nuk mund t’i shprehte me fjalë. Nuk kaloi shumë kohë dhe prindërit e tij vunë re pasionin e tij në rritje dhe grumbulluan sado pak që mundën për t’i blerë një piano të përdorur. Mbrëmjeve, pas shkollës, Antoni e humbte veten në muzikë, duke gjetur ngushëllim në meloditë që krijonte.
Izolimi i tij nuk ishte vetëm social, por edhe emocional dhe intelektual. “U ndjeva si një alien”, do të kujtonte më vonë Hopkins. Në shkollë, ai luftoi me disleksinë, një gjendje që mbeti e padiagnostikuar në atë kohë, duke e lënë atë të frustruar dhe të keqkuptuar. Paaftësia e tij për të vazhduar akademikisht vetëm sa e thelloi ndjenjën e tij të pamjaftueshmërisë dhe ai do të tërhiqej më tej në botën e tij krijuese, duke skicuar dhe luajtur muzikë për orë të tëra.
Në moshën dymbëdhjetë vjeç, ndjekjet e tij artistike filluan të marrin formë si më shumë sesa thjesht hobi. Skicat e tij u bënë më të detajuara, pianoja e tij luante më e sofistikuar. Megjithatë, vetmia vazhdoi. Ai shikonte nga ana tjetër teksa bashkëmoshatarët e tij lidheshin pa mundim, jetët e tyre dukej të mbushura me lidhje që ai nuk mund t’i kuptonte. Por në vend që t’i nënshtrohej dëshpërimit, Anthony u kthye nga brenda, duke i kanalizuar ndjenjat e tij në artin e tij. Orët e vetmuara që ai kaloi me skeçin e tij ose në piano e përforconin aftësinë e tij për të vëzhguar, përvetësuar dhe shprehur një grup aftësish që do të bëheshin të paçmueshme në karrierën e tij të ardhshme si aktor.
Nëna e Anthony, Muriel, luajti një rol kryesor gjatë kësaj kohe. Duke e ndjerë luftën e tij, ajo shpesh e qetësonte atë. “Nuk duhet të jesh si gjithë të tjerët”, do të thoshte ajo. “Të jesh ndryshe nuk është dobësi; është një forcë.” Besimi i saj i palëkundur në potencialin e tij i dha atij guximin për të përqafuar individualitetin e tij, edhe kur ai e dallonte atë nga të gjithë të tjerët.
Ndërsa Hopkins kaloi në vitet e tij të adoleshencës, bota e tij filloi të ndryshonte në mënyrë delikate. Vendet krijuese që ai përdorte dikur për t’i shpëtuar vetmisë u bënë spiranca e tij. Dashuria e tij për pianon dhe artin evoluoi në një kuptim më të thellë të vetvetes. Ai filloi ta shihte statusin e tij të jashtëm jo si një mallkim, por si një dhuratë, një perspektivë që e lejonte të vëzhgonte natyrën njerëzore në mënyrat që bashkëmoshatarët e tij nuk mundën.
Ky vëzhgim i thellë i jetës, i lindur nga vitet e vetmisë, më vonë do t’i mbushte aktrimin e tij me thellësi të jashtëzakonshme. Aftësia e Hopkins për të portretizuar personazhe komplekse dhe të shtresuara mund të gjurmohet në këto vite formuese kur vetmia e tij e detyroi atë ta shihte botën ndryshe.
Përpjekjet e hershme të Anthony Hopkins me vetminë dhe tjetërsimin nuk ishin thjesht pengesa për t’u kapërcyer; ata ishin kutia në të cilën u farkëtua krijimtaria dhe ndjeshmëria e tij. I izoluar, ai gjeti qartësi. Duke qenë një i huaj, ai zbuloi fuqinë e introspeksionit. Udhëtimi i tij nga djali i vetmuar me një skicë në një nga aktorët më të mëdhenj të të gjitha kohërave është një kujtesë prekëse se ndonjëherë, betejat tona më të mëdha janë edhe mësuesit tanë më të mëdhenj.
Anthony Hopkins është një aktor, regjisor dhe producent i shquar britanik, i lindur më 31 dhjetor 1937 në Port Talbot, Uells. Ai është i njohur për aftësitë e tij të jashtëzakonshme interpretative dhe për rolet e tij në një sërë filmash të suksesshëm. Roli i tij më i famshëm është ai i Dr. Hannibal Lecter në filmin “The Silence of the Lambs” (1991), për të cilin fitoi një Çmim Oscar si Aktori më i Mirë.
Karriera e Hopkins përfshin një mori rolesh ikonike në filma si:
“The Remains of the Day” (1993)
“Legends of the Fall” (1994)
“Nixon” (1995)
“The Two Popes” (2019)
Më 2021, ai u bë aktori më i vjetër që ka fituar një Oscar për rolin e tij në “The Father” (2020). Ai është njohur edhe për kontributin në teatër dhe është i nderuar me tituj fisnikërie nga Mbretëria e Bashkuar. Përveç artit, Hopkins është një pianist dhe kompozitor i talentuar.
Përgatiti: Albert Vataj
