Vera është stina e vetme ku çdo gjë mund të ndodhë. Më shumë se çdo tjetër, ajo është i aftë të nxisë dëshirat, të largojë melankolinë dhe të japë një paraqitje të shkurtër të diçkaje të re në horizont. Një magji që përsëritet çdo vit, duke na dhënë iluzionin, se asgjë nuk do të jetë më njësoj. Ngadalësia e saj madhështore. Shpërthimi i një natyre të papritur, ndonjëherë ekstreme. Një zhytje në ujë. Prekja e buzëve. Heshtjet. Takimet. Qytetet e shkreta. Netët që treten në ditë pa cezura. Ashtu si eksploruesit që ushqehen me të panjohurën, çdo vit jemi gati të humbasim pas kimerës së verës, sezonit më kalimtar. Më e ndritura, por ndoshta edhe më e hidhura. Në fakt, kur mbaron ne ndjejmë një zbrazëti brenda. Dhe kujtimi i emocioneve që ndjemë nuk ndalet kurrë së na ndjekur. Sido që të jenë përvojat, gëzimet apo disfatat, si feniksi arab, vera gjithmonë ngrihet nga hiri i saj, duke na sjellë habi, ëndrra dhe zhgënjime të përziera së bashku. Pa mundur të mbrohemi. Duke ndjekur transformimet që sjell stina më e shkurtër dhe e pakapshme, çfarë ndodh me planetin, me bimët, me kafshët dhe mbi të gjitha me secilin prej nesh, Federico Pace tregon nga këndvështrime të reja histori emblematike dhe bindëse që morën jetë, gjatë atyre ditëve aq të zjarrta sa të zgjonte pritshmëritë më marramendëse. Histori që u ndodhën atyre që e lanë verën, edhe një herë, të sjellë me vete një lumturi të çuditshme.
Nga “Vera më e bukur”
“Pas lodhjes, zhgënjimit dhe frikës. Pas dhimbjes dhe trishtimit. Vetëm pas gjithë kësaj mund të vijë lehtësimi papritmas. Nuk është drita e mëngjesit, nuk është era që fryn në brigjet e zbuluara të detit, nuk është koha për pushim. Nuk është zhytja, me të cilën arrijmë të hedhim veten nga një shkëmb në një kthesë të fshehur, nuk është puthja e dikujt që ende na ka pritur, nuk është vrullimi i reve të largëta që përfundojnë duke u tretur në fluturimin e tyre drejt, gremina e horizontit. Nuk është shiu që vjen pasdite, nuk është drita e mbrëmjes.
Varkat ishin të gjitha në breg, të ngjashme me bishtaja të mëdha të një fruti të panjohur të mbjellë nga kush e di se çfarë perëndie. Harku i hyrjes përfundonte pikërisht aty, në skajin e tejmë, ku fari me dritën e tij të ndërprerë shënonte rrahjet e natës. Burrat gjithmonë kanë punuar për të mbajtur kontakte dhe për të folur. Për të ndihmuar njëri-tjetrin. Edhe kur u detyruan të qëndronin të ndarë. Burrat kanë gjetur gjithmonë një mënyrë për të shkëmbyer të paktën një sinjal me ata që kërkojnë një vend ulje, midis atyre që kanë shkuar në det të hapur për të peshkuar dhe atyre që nga toka mund të thonë vetëm: Shiko, unë jam këtu, duhet të vish. përsëri në këtë mënyrë. Komuniteti i vogël ishte i gjithi në buzë të plazhit. Shtyrë në atë brez toke, të pasigurt midis tërheqjes që ushtron deti madhështor dhe mbrojtjes së dukshme të shtëpive të ndërtuara me durim në tokë. Një komunitet i mbledhur dhe i heshtur.
Mund të dëgjoje frymëmarrjen, ardhjen dhe largimin e përjetshëm dhe të dyshimtë të valëve. Atë ditë shtatori, atë të dielën e dytë të muajit, u festua Madonna dell’Addolorata. Dhe të gjithë banorët dukeshin edhe më të zënë me diçka të pakuptueshme dhe të pakuptueshme. Diçka që me sa duket kishte të bënte vetëm me ta, me komunitetin e vogël të cilit i përkisnin. Por në vend të kësaj bëhej fjalë për diçka tjetër. Diçka e pafund dhe e pakapshme.
Buzë deti, shtëpitë, kisha e vogël. Përtej asaj shpelle, asaj gungë të vogël jete, përtej atij komuniteti të vogël peshkatarësh, askush nuk mund të thoshte se sa i madh ishte universi. Sa i gjerë ishte shtrirja e një jete dhe sa mund të shkonte më tej në një ditë tjetër.
Simone Weil as nuk e dinte pse kishte ardhur këtu. Deri në atë plazh, në ato varka, deri në atë ritual të çuditshëm që po merrte formë para syve të tij”.
Historia e ditëve në të cilat, në shtator 1935, Simone Weil shkoi në Portugali në Verën më të bukur, libri i Federico Pace.
Cila ishte Simone Weil?
Simone Weil ishte një filozofe dhe aktiviste franceze e shekullit të 20-të. Ajo lindi më 3 shkurt 1909 dhe vdiq më 24 gusht 1943. Weil është e njohur për mendimet e saj të thella filozofike dhe morale, të cilat shpesh përqendroheshin në temat e drejtësisë, fesë, dhe përkushtimit ndaj të varfërve.
Weil studioi në Shkollën Normale Superiore në Paris, ku ajo u shquajt në filozofi. Ajo më vonë dha mësim në shkolla të ndryshme të mesme në Francë.
Weil ishte shumë aktive në lëvizjet sindikaliste dhe socialiste. Ajo punoi si punëtore fizike në fabrika për të kuptuar më mirë kushtet e punës së klasës punëtore dhe për të përjetuar vetë vështirësitë që përballnin ata.
Megjithëse e lindur në një familje hebreje, Weil zhvilloi një interes të thellë për krishterimin dhe spiritualitetin. Shkrimet e saj shpesh përfshijnë reflektime mbi fenë dhe përvojën mistike.
Ndër veprat e saj më të njohura janë “Gravity and Grace” (Pesha dhe Hiri), “The Need for Roots” (Nevoja për Rrënjë), dhe “Waiting for God” (Duke Pritur Zotin). Shkrimet e saj trajtojnë tema të ndryshme, duke përfshirë marrëdhënien midis individit dhe shoqërisë, dhe kërkimin për të vërtetën dhe drejtësinë.
Weil vdiq në moshën 34-vjeçare nga tuberkulozi, por ka spekulime që përkeqësimi i gjendjes së saj shëndetësore ishte i lidhur me një kequshqyerje të qëllimshme për të ndarë vuajtjet e popullit të saj gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Simone Weil është ende një figurë me ndikim në filozofi dhe teologji, dhe veprat e saj vazhdojnë të studiohen dhe të diskutohen gjerësisht.
Continua sul libro –>> 📚📖 https://amzn.to/46uc0Rd
Përgatiti: Albert Vataj
