Edward Hopper, piktori që krijoi një dramë të nënshtruar nga zakonshmëria “shtresuar me një kuptim poetik”

Edward Hopper (22 korrik 1882 – 15 maj 1967) ishte një piktor realist i shquar amerikan. Ndërsa ai njihet gjerësisht për pikturat e tij në vaj, ai ishte po aq i aftë si akuarelist dhe printer në gravurë. Karriera e tij përfitoi shumë nga martesa me kolegen e tij artisten, Josephine Nivison, e cila kontribuoi shumë në punën e tij, si një model jete dhe si një partnere krijuese. Hopper ishte një artist me rëndësi periferike, duke krijuar një dramë të nënshtruar nga tema të zakonshme “të shtresuara me një kuptim poetik”, duke ftuar interpretime narrative, shpesh të paqëllimshme. Ai u lavdërua për ‘vërtetin e plotë’ në Amerikën që portretizoi.

Askush nuk e kapi izolimin e individit brenda qytetit modern si Edward Hopper. Imazhet e tij të figurave brenda mjediseve urbane shkojnë përtej rolit të tyre si peizazhe moderne të qytetit, duke ekspozuar thelbin e përvojës njerëzore. Pra, ndërsa krijimtaria e tij zyrtarisht bie në rubrikën e Realizmit, ai ofron një vështrim shumë më emocionues për jetën midis Luftërave Botërore. Në të vërtetë, duke siguruar një minimum veprimi, duke hequr pothuajse çdo shenjë jete ose lëvizshmërie dhe duke shtuar mjete dramatike të përfaqësimit me skema të mrekullueshme ndriçimi në hapësirat klaustrofobike, Hopper sugjeron diçka nga jeta e brendshme psikologjike e subjekteve të tij, duke çuar rrugën drejt Abstraktit dhe Ekspresionizmi. Ai injektoi rëndësinë dhe peshën e qenies ekzistenciale të individit në metropolin modern ose në jetën e fshatit, në atë që përndryshe mund të dukej si imazhe të drejtpërdrejta të jetës së përditshme.

Imazhet e Hopper-it janë vazhdimisht të përmbajtura, duke paraqitur një pjesë të një historie ose një aspekt sugjestionues. Duke lënë shumë të dhëna, por pa përgjigje specifike, ai e detyron shikuesin të përfundojë rrëfimin. Ky element i artit të tij do të kishte pasoja të mëdha për zhvillimin e postmodernizmit ku shikuesi ka një rol të madh në kuptimin e veprës artistike.

Individët e Hopper-it, që zakonisht përshkruhen të izoluar dhe të shkëputur nga mjediset e tyre ose fjalë për fjalë me dritare xhami ose metaforikisht përmes mjeteve formale, janë manifestime të përqendrimit të artistit në vetminë e jetës moderne. Ngurtësia e detajeve dhe drita e pamoduluar zbuluese në shumë vepra ndërton një tension, duke tërhequr vëmendjen e shikuesit nga subjekti i caktuar dhe duke sugjeruar shumë për përvojën e tij emocionale. Në këtë mënyrë, vepra e artistit vepron si një urë lidhëse midis interesit për jetën e përditshme të ekspozuar nga shkolla bashkëkohore Ashcan dhe eksplorimit të humorit nga artistët e mëvonshëm ekzistencialë.

Shumë prej shtëpive të përshkruara nga Hopper, të animuara përmes mjeteve artistike, të veçuara nga rrethinat e tyre, të ndriçuara me një dritë zbardhuese që nxjerr në pah dhe hedh në hije në mënyrë dramatike, të parë nga këndvështrime ndjellëse, kanë dhënë frymëzim për industrinë e krijimit të filmit.

Suksesi më i hershëm artistik i Edward Hopper erdhi nga bojëra uji dhe gravurë të tij, në vend të pikturave me vaj për të cilat ai është më i njohur tani. Me mungesën e blerësve për pikturat e tij, Hopper punoi me ngurrim si një ilustrues komercial. Në vitin 1915 ai zbuloi gravurën, një medium që kishte kuptim ekonomik (shtypjet e shumta mund të shiteshin të një imazhi të vetëm) dhe gjithashtu lejonte lirinë artistike që ai dëshironte. Gravurat e Edward Hopper sinjalizojnë temat që artisti do të eksploronte gjatë gjithë karrierës së tij: figura të izoluara, rrugë boshe, kontraste të forta midis dritës dhe hijes dhe loja e dritës së diellit në arkitekturë.

Megjithëse gravurat e Hopper-it janë nxjerrë kryesisht nga subjekte urbane, ai zgjodhi bojëra uji për të përshkruar imazhet e tij të hershme të qytetit të vogël ose rural. I inkurajuar nga kolegët e tij studentë të artit dhe gruaja e ardhshme Josephine (Jo) Nivison, Hopper filloi të përdorte me zell bojëra uji gjatë verës në Gloucester, Massachusetts, në fillim të viteve 1920. Transportueshmëria e mediumit e lejoi Hopper-in të pikturonte jashtë, ku ai favorizoi arkitekturën lokale ndaj skenave piktoreske bregdetare që e kishin bërë rajonin një koloni të njohur artistësh. Përshkrimet e tij të Anglisë i fituan Hopper-it njohje të rëndësishme: Në vitin 1923 shitja e tij e parë në një institucion publik (blerja e The Mansard Roof nga Muzeu i Bruklinit) dhe në 1924 një ekspozitë personale në galerinë e Fifth Avenue të Frank Rehn që u shit shpejt. Kritikët e admiruan trajtimin e tij të shkathët të stilit të mesëm, të drejtpërdrejtë dhe aftësinë për të transformuar arkitekturën popullore në diçka të bukur.

Përgatiti: Albert Vataj