Nga Albert Vataj
“Ti meriton një dashuri që të do të çrregullt, me gjithçka dhe arsyet që të zgjojnë me nxitim, me gjithçka dhe demonët që nuk të lënë të flesh.
Ju meritoni një dashuri që ju bën të ndiheni të sigurt, që mund të pushtojë botën nëse ecën dorë për dore me ju, që ndjen se përqafimet tuaja shkojnë perfektë me lëkurën e saj.
Ti meriton një dashuri që dëshiron të kërcejë me ty, që viziton parajsën sa herë të shikon në sy dhe që nuk mërzitet kurrë të lexojë shprehjet e tua.
Ti meriton një dashuri që të dëgjon kur këndon, që të mbështet në qesharaken tënde, që të respekton që je i lirë, që të shoqëron në fluturimin tënd, që nuk ka frikë të bjerë.
Ti meriton një dashuri që të heq gënjeshtrat, që të sjell shpresë, kafe dhe poezi.”
Kjo shprehje e Frida Kahlo është një himn i fuqishëm për dashurinë e pastër, të guximshme dhe autentike. Ajo përçon një ndjenjë universale të nevojës për një lidhje që tejkalon sipërfaqësoren dhe prek thellësitë e shpirtit.
Frida përshkruan dashurinë si një ndjenjë që nuk e kërkon përsosmërinë, por përqafon “çrregullsinë”, shkujdesjen, atyshmërinë, çmendurinë, dorëzimin, dhe gjithë këtë akt përfshirje mbi gjënë më madhështore të jetës, e pranojmë të servirur nga duart e demonët tanë të trupit dhe ndjenjave, epshit dhe përjetimit. Kjo na kujton se një dashuri e vërtetë nuk është një ideal abstrakt, por një përqafim i të gjitha aspekteve të qenies sonë, e mirë, e keqe dhe e çrregullt, e stuhishme dhe e paparashikueshme. Ky lloj pranimi krijon një ndjenjë të sigurisë dhe të lirisë brenda lidhjes.
Frida, dhe jo vetëm ajo, por kryesisht ata që guxuan, që nuk e parashikuan “kryqëzimin”, as djegien në turrën e druve dhe linçimin, shkishërimin dhe baltosjen, mallkimin dhe linçimin, e përshkruan dashurinë si diçka eterne dhe e demmoniake që mund të “pushtojë botën” kur ndodh dorë për dore. Ky është një vizion i një dashurie që jo vetëm mbështet individin, por e fuqizon atë për të tejkaluar kufijtë dhe sfidat e jetës, e iluminon atë për dimensionin që dashuria është gati t’i dhurojë atij që do.
Ajo thekson rëndësinë e një dashurie që shkon përtej tërheqjes fizike, duke përfshirë një lidhje që dëgjon, respekton dhe kupton shpirtin e tjetrit.
Dashuria e përshkruar nga Frida nuk është vetëm ndjenjë, por edhe akt: ajo që dëgjon kur këndon, që mbështet të qenit qesharak, që ndjek lirinë dhe fluturimin e tjetrit. Kjo është një mënyrë për të thënë se dashuria e vërtetë nuk mbyt, por rrit.
Në fund të shprehjes, ajo përmend “kafen dhe poezinë,” duke sjellë një dimension të përditshmërisë dhe romantikës së vogël. Këto janë gjeste të thjeshta, por që mbartin një ngarkesë të madhe emocionale.
Dashuria nuk është vetëm madhështia, por edhe ato momente të vogla të kujdesit dhe të gëzimit të ndarë.
Kjo shprehje përmban dhembshuri, pasion dhe një dozë të fuqishme rebelimi që e karakterizon jetën dhe artin e Frida Kahlo-s. Duke jetuar me sfida të mëdha personale, si dhimbjet fizike dhe emocionet e trazuara, Frida përjetoi dhe kërkoi një dashuri që të ishte po aq e papërmbajtshme dhe e papërsosur sa vetë jeta e saj.
Shprehja e Fridës është një thirrje për të kërkuar dhe për të dhënë dashuri që është e ndershme dhe e thellë, që njeh dhe respekton lirinë individuale, por që në të njëjtën kohë ndërtohet mbi një ndjenjë të fortë të bashkimit. Është një përkufizim i një dashurie të guximshme, që nuk mban maska dhe që guxon të shikojë drejt në sytë e shpirtit tjetër.
Sepse kjo ishte dhe kështu e jetoi dashurinë dhe përshkroi artin, Frida Kahlo.
