“Sa më shumë rritesha, aq më të pakuptimta më dukeshin kënaqësitë e vogla që më jepte jeta, aq më qartë e kuptoja se ku gjendej burimi i gëzimeve të jetës. Mësova se të jesh i dashur nuk është asgjë, ndërsa të duash është gjithçka, dhe gjithnjë e më shumë dukej se kuptoja se ajo që i jep vlerë dhe kënaqësi ekzistencës sonë nuk është gjë tjetër veçse aftësia jonë për të ndjerë. Kudo që shihja diçka në tokë që mund të quhej “lumturi”, ajo përbëhej nga ndjesi. Paratë nuk ishin asgjë, pushteti gjithashtu. U panë shumë që kishin edhe njërën edhe tjetrën dhe ishin të pakënaqur. Bukuria nuk ishte asgjë: mund të shihje burra të bukur dhe gra të bukura që ishin të pakënaqur pavarësisht bukurisë së tyre. Edhe shëndeti nuk kishte shumë rëndësi; të gjithë kishin shëndetin që ndjenin, kishte njerëz të sëmurë plot dëshirë për të jetuar që lulëzuan deri para fundit dhe kishte njerëz të shëndetshëm që vyshkeshin nga ankthi nga frika e vuajtjes. Por lumturia ishte kudo ku njeriu kishte ndjenja të forta dhe jetonte për to, nuk i përzuri, nuk ushtron dhunë ndaj tyre, por i kultivonte dhe merrte kënaqësi prej tyre. Bukuria nuk i kënaqte ata që e zotëronin, por ata që dinin ta donin dhe ta adhuronin.Ndjenjat ishin të shumta, me sa duket, por thellë brenda ishin një gjë. Ndjenja mund të quhet vullnet, ose ndonjë tjetër. Unë e quaj atë dashuri. Lumturia është dashuri, asgjë tjetër. I lumtur është ai që di të dashurojë. Dashuria është çdo lëvizje e shpirtit tonë, në të cilën ai ndjen veten dhe percepton jetën e tij. Por të duash dhe të dëshirosh nuk janë e njëjta gjë. Dashuria është dëshira e urtë; dashuria nuk dëshiron të ketë; ajo thjesht dëshiron të dashurojë.”
Përgatiti: Albert Vataj
