Albert Vataj
Ka kujtime që nuk duan të plaken kurrë, plagë që nuk pranojnë të shërohen, por të shndërrohen në dritë, siç e begatojnë jetën tonë gjeste të vogla që bartin fuqinë e pashpërbëshme të një mësimi që kërkon t’i përkasi përjetësisë.
Një prej tyre atë e ndiqte që nga mosha 13-vjeçare.
Në atë kohë atij i duhej të mbante në shpirt peshën dërrmuese të varfërisë dhe në sedër turpin poshtërues të fatit të të qeni i mënjanuar.
Skamja e shoqëronte si një hije e pandashme, dhe shpesh ishte i detyruar të shkonte në shkollë pa drekë. Ndërsa fëmijët e tjerë hapnin çantat e tyre dhe nxirrnin bukën të hanin, atij i duhej të zhytej në faqet e librit, duke u shtirur sikur po lexonte. Në të vërtetë, atë e gërryente turpi më shumë se stomaku nga uria.
Një ditë, një shoqe klase e pa. Nuk i bëri pyetje, nuk i tha asgjë, thjesht i zgjati gjysmën e drekës së saj. Ai u ndje në siklet, por e pranoi. Të nesërmen ndodhi e njëjta gjë, dhe pas saj përsëri. Herë ishte një sanduiç, herë një fetë molle, herë një copë ëmbëlsirë që e kishte gatuar nëna e saj. Për të, çdo gjë e vogël ishte një mrekulli e madhe. Ishte hera e parë pas shumë kohësh që dikush e bëri të ndihej si gjithë të tjerët, pa përjashtimin nga varfëria.
Por ajo vajzë u largua. Familja e saj u shpërngul dhe ai nuk e pa më kurrë. Javë të tëra shikonte nga dera në çdo pushim, duke shpresuar më kot se ajo do të kthehej. Nuk u kthye. Megjithatë, gjesti i saj mbeti i gdhendur brenda shpirtit të tij si një prekje drite.
Vitet kaluan. Kujtimi u bë një plagë e ëmbël, një mësim i heshtur që e shoqëroi në rrjedhën e jetës. Dhe pastaj, krejt papritur, mësimi mori trup sërish, duke e kthyer atë vajzën e dikurshme, këtë herë përmes vajzës së tij.
Një pasdite, e bija u kthye nga shkolla dhe ashtu me droje dhe hezitim, arriti ti thoshte të atit:
– “Babi, a mund të më bësh dy racione dreke për nesër, të lutem?”
– “Dy, i’u përgjigj i ati me habi?
– Ti mezi e mbaron një!”
Ajo duke rrëzuar vështrimin në dysheme i’u përgjigj me zërin e butë që fikej mej frazash:
– “Është për një djalë në klasën time, i cili nuk kishte drekë me vete dhe i dhashë gjysmën time.”
Baba shtangu. Mbeta pa fjalë. Koha u ndal duke u kthyer pas.
Në atë çast ai pa te vajza e tij, vajzën e dikurshme që i bënte pjesë në drekën e saj. Mirësia që aja hodhi brenda tij, nuk ishte tretur; kishte udhëtuar në kohë me të dhe tani po vazhdonte për të kërkuar të jetojë përmes vajzës së tij.
Ishte një kthim në vitet e largëta, një zgjim në dhimbjen e asaj përvoje, të cilën ai e lagu me lot. Duke pranuar kërkesën e së bijës ai u largua për të gjetur një copë vetmi, për të qarë dhe përjetuar atë përvojë dhe takuar vajzën që u kthye pas kaq e kaq vitesh, përmes bijës së tij.
Ishia ato momente, ai përjetim, sëmbimi i asaj plage dhe asaj mirësie, që e bëri të ndjente urinë e fëmijërisë që e kafshonte nga brenda, dhe… mirënjohjen, së bashku me gëzimin e sotëm që rivjen.
Ndoshta ajo vajzë nuk do ta dijë kurrë se çfarë ndryshimi solli në jetën e tij, zemra e saj. Por ai e di tashmë. Ai e mësoi se gjestet e vogla të mirësive të mëdha udhëtojnë në kohë brenda nesh, për të mos u zhdukur kurrë, por për t’u kthyer si ato zgjimet që të fusin në një dimension tjetër të jetës, me misionin për t’i shërbyer mirësisë së sotme me përkujdesin e atij shpirti që u ngjiz prej tharmit të një zemre të begatuar në bujari dhe dashuri.
