Nga Albert Vataj
Sot nuk është vetëm dita e kujtesës dhe kremtes së shenjtores shqiptare, por edhe përulësisë dhe bamirësisë, si akti sublim, me të cilin ne shpërblejmë shpirtin me dritën më të vezullimtë të besimit te mirësia dhe dashuria.
Sot, në ditëlindjen e Nënë Terezës, nuk përkujtojmë thjesht lindjen e një shenjtorjeje shqiptare, por lindjen e një drite që ndriçoi botën. Është dita kur kujtesa jonë bëhet përulësi, dhe përulësia kthehet në kremtim të bamirësisë, akti më i lartë i shpirtit që i dhuron njerëzimit bekimin e dashurisë.
Nënë Tereza i’a mëkoi zemrën çdo kraharori, i’a ndezi shpirtin çdo dielli, derdhi rrezet e saj mbi plagët e botës, duke na stolisur me mirësi dhe duke shpërblyer jetën me begatinë e vullnetit hyjnor. Ajo nuk erdhi si njeri i zakonshëm, por si një frymë qiellore, që u bë e përjetshme përmes përkushtimit dhe devocionit, mëshirës dhe dashurisë, besimit dhe adhurimit.
Në veprën e saj dëshmohet se gjithçka është e mundur kur beson. Ajo i udhëhoqi vullnetet e dlira, duke i ngritur njerëzit mbi kufijtë e pamundësisë, për t’i afruar me altarin e Hyjit, ku fjala e tij mishërohet “si në qiell, ashtu edhe në tokë”.
Rruga e saj, e gjatë dhe e mundimshme, është shembulli i madh i fuqisë së dhembshurisë. Një shembull që i rrëmbeu botës admirim dhe që e mbuloi me lavdinë e veprës shëlbyese. Një misionare e paepur, që me faljen dhe dashurinë, me mëshirën dhe tolerancën, ringjalli shpresën dhe e popullosi botën me humanizëm.
E rrallë, e pazëvendësueshme, por e përjetshme në misionin që mban emrin e saj, Nënë Tereza mbetet udhërrëfyese e dritës aty ku ka errësirë, e mëshirës aty ku sundon dhuna, e humanizmit aty ku njerëzit luftojnë për të mos u mbytur në dallgët e përbindshme të kohës.
Pranojeni sot në zemër dhe shpirt këtë dhuratë bekimi që ajo e endi me sakrifica, e jetësuar në çdo ëndërr, e dhënë botës si një forcë shndërruese të çdo përpjekjeje njerëzore në shenjtëri.
Nënë Tereza i’a mëkoi zemrën e saj çdo kraharori dhe shpirtin e ndezi në çdo diell, duke u derdhur mbi ne rrezet e dritës që na stolis me mirësi dhe bekimit që e shpërblen jetën me begatimin e vullnetit hyjnor.
Ajo erdhi si një vullnet qiellor dhe u përjetësua nga vepra e lartë e përkushtimit dhe devocionit, e dashurisë dhe mëshirës, e adhurimit dhe besimit.
Ajo erdhi për të qenë shëmbëllimi më i përsosur i dashurisë së Zotit për njeriun, i asaj force qiellore që i shndërron të gjitha gjendjet në përjetime ngazëlluese.
Dëshmoi me jetën dhe veprën e saj mirëbërëse se gjithçka është e mundur në besim.
Udhëhoqi vullnetet e dlira dhe forcën e arsyes, për të ndërtuar altarin e së mundshmes qiellore dhe bërjen e vullnetit të Hyut, si në qiell ashtu edhe në tokë.
Udha e saj e gjatë dhe e mundimshme është shembulli më domethënës i forcës që gjallon prej mirësisë dhe dhembshurisë, mëshirës dhe besimit.
Një përulësi mirënjohje që rrëmbeu interesimin e mbarë botës, një admirim që e mbuloi me lavdi veprën ngadhënjyese e kësaj shëlbyeseje të përkushtuar, kësaj misionareje të patëdytë të mirëbërjes dhe mëshirës.
Pakkush, si ajo, mundi që me faljen dhe dashurinë, tolerancën dhe mëshirën, ti jepnin jetë dhe energji përtëritëse besimit, ta popullonin botën me drejtësi dhe humanizëm.
Ajo ishte e rrallë, si e tillë mbeti e pazëvendësueshme, megjithëse misioni që mban emrin Nënë Tereza përpiqet çdo ditë, në çdo cep të botës; të kthejnë dritën ku kaplon errësira, mëshirën ku pushtetin ka barbaria, humanizmin dhe dorën e ndihmës, kur njerëzit përpëliten në dallgët e përbindshme të të sotmes gjithnjë e më armiqësore.
Pranojeni në zemër dhe në shpirt atë dhuratë bekimi që ajo e endi me mundim e sakrifica, e jetësoi në çdo ëndërr dhe i’a dha dëshirimit si një motivim, si një forcë shndërruese të çdo përpjekje mirësie në sublimim që Ajo e mbrujti në shenjtërim.
