“Poeti më i madh në gjuhën angleze e gjeti poezinë e tij ku gjendet poezia: në jetën e njerëzve. Ai mund ta kishte bërë këtë vetëm përmes dashurisë – duke e ditur … se çdo gjë që i ndodhte ndokujt po i ndodhte atij ” shkroi James Baldwin në meditimin e tij të shkëlqyeshëm për Shekspirin, gjuhën si një mjet të dashurisë dhe rolin e poetit në një shoqëri të ndarë, duke shtuar: “Thuhet se koha e [Shekspirit] ishte më e lehtë se e jona, por unë dyshoj se – asnjë kohë nuk mund të jetë e lehtë nëse dikush po jeton përmes tij.”
Të pyesim veten në çfarë lloj kohe jetojmë është të marrim në konsideratë burimet e pikëllimit dhe të shqetësimit tonë, të përballemi me thyerjen, por edhe të zbulojmë çarjet përmes së cilës hyn drita. Po është detyrë e poetit – “poeti” në atë kuptim të gjerë Baldwinian, të një artisti të zgjuar në çdo medium – të bëj pyetjen, në mënyrë që të mendojmë një përgjigje dhe të gjejmë pak më shumë lehtësi, mbase edhe premtimin e hapësirës dhe dritës, në akti i soditjes.
Në fund të viteve 1930, ndërsa tmerri po pushtonte Evropën, poeti i mërguar gjerman Bertolt Brecht e shtronte këtë pyetje me ngulm në një poezi të titulluar “Atij që ndjekin në zgjimin tonë”:
Sa herë janë këto, në të cilat
Një bisedë për pemët është pothuajse një krim
sepse duke bërë kështu ne ruajmë heshtjen tonë për kaq shumë keqbërje!
Përgatiti: Albert Vataj
