Nga Albert Vataj
Në oborrin e shtëpisë, mbrëmja e 1 gushtit 2014 mban ende në kornizën e saj të kujtesës atë tryezë të shtruar me dritë, gazmim dhe praninë e plotë të familjes. Ishte darka e mirëseardhjes së tim vëllai, Arianitit, bashkëshortes së tij dhe tre fëmijëve të tyre që kishin ardhur nga Franca, pas një mungese të gjatë. Tryeza nuk kishte vetëm ushqime, por edhe mallin e grumbulluar ndër vite, zërat që mbushnin hapësirën e shtëpisë, të qeshurat që shuanin distancën, aromën e gatimeve që bashkonte brezat.
Ajo mbrëmje ishte një kremte e thjeshtë, por e shtrenjtë: një rikthim i ngrohtësisë, një përqafim i gjatë pas kohësh të gjata. Fotografia që ruaj nga ajo ditë nuk është vetëm një kujtim, por një dëshmi e gjallë se sa e bukur është të kesh arsye për t’u mbledhur rreth një tryeze, për të thënë “mirë se erdhe” me gjithë zemër.
Sot, pas 11 vitesh, shumë gjëra kanë ndryshuar. Nuk jemi më të njëjtët — jo vetëm se jemi bërë 11 vite më të mëdhenj, por edhe sepse disa boshllëqe janë bërë të pakthyeshme. Nëna nuk rron më, dhe me të është shuar një pjesë e asaj force që na thërriste bashkë. Ndoshta nuk është vetëm distanca gjeografike që na largon, por edhe një lloj hezitimi i pashpjegueshëm për të gjetur tek njëri-tjetri arsyen për t’u bërë sërish bashkë, qoftë edhe për një darkë mirëseardhjeje.
Dhe kështu, fotografia rri e heshtur, duke na kujtuar se disa tryeza nuk shtrohen më, jo sepse mungon vendi apo koha, por sepse diçka brenda nesh nguron të rikthejë ato çaste.
