“Mundësia e vetme për një fitore vërtet humane, mbi aktin e shpëlarjes së trurit, është e drejta e çdo njeriu për të pasur idetë e tij. Ide të cilat, një ditë, duhet të kenë fatin të gjykohen. Kurrë nuk mund të arrini qartësinë e mendimit, për aq kohë sa fjalët mbeten të grumbulluara e të pashprehura; për aq kohë sa një fjalë përdoret nga njëzet e pesë njerëz, në njëzet e pesë mënyra të ndryshme. Kjo, më duket mua, është lufta e parë dhe më e rëndësishmja e njeriut – lufta për të ruajtur, nëse ende ka mbetur, ndonjë copëz intelekti që meriton të shqyrtohet.”
Kështu shprehej Ezra Pound, ky patriark i poezisë moderne, në një intervistë të dhënë më 1962 për Paris Review. Fjalët e tij, edhe sot, rrahin si zemra e një kambane të vjetër në mes të heshtjes: na kujtojnë se mendimi është një pronë e shenjtë, dhe se fjala është udha e vetme për ta shpëtuar atë nga mjegulla.
Në universin e Pound-it, poezia nuk është stoli, por armë; jo arratisje, por ballafaqim. Ai e dinte se fjala, e thënë me qartësi dhe kuptim të plotë, mund të bëhet mburojë kundër harresës, dhe se të menduarit lirisht është një akt i përhershëm rebelimi.
Përgatiti: Albert Vataj
