Më 22 maj 1958, Marilyn Monroe dhe Arthur Miller nuk ishin thjesht një çift i njohur, ata ishin dy pole të një kryqëzimi unik kulturor amerikan, magjepsja ndriçuese e Hollivudit dhe thellësia sfiduese e skenës intelektuale të Broadway-t. Në atë ditë të zakonshme në pamje të parë, apartamenti i tyre në Manhattan u bë një skenë e heshtur ku fotografi Robert W. Kelley kapi më shumë sesa pamje, ai fiksoi një atmosferë ku eleganca dhe pesha shpirtërore ndanin të njëjtin ajër.
Arthur Miller, një nga zërat më të fuqishëm të dramaturgjisë moderne, përmes veprave të tij kishte dhënë zë dëshpërimeve dhe ëndrrave të njeriut të zakonshëm. Marilyn, ikonë e padiskutueshme tashmë, gjendej në udhëtim përtej stereotipeve që kinemaja i kishte ngulitur, duke kërkuar thellësi, seriozitet dhe pranueshmëri si artiste.
Në këtë mozaik, një figurë qëndrore ishte edhe Kermit Bloomgarden, mik i çiftit dhe producent legjendar i teatrove të Nju Jorkut. Ai përfaqësonte botën nga e cila Miller e kishte marrë zërin e tij, një univers dramatik ku e vërteta shoqërore thyhej përmes artit. Prania e tij theksonte kontrastin mes dy universesh, teatri, me gravitetin e tij moral, dhe kinemaja, me hijet e saj të pamëshirshme.
Fotografitë e asaj dite nuk tregojnë glamur. Ato shfaqin një qetësi të përmbajtur, një afërsi të ndrojtur, thuajse melankolike. Monroe dhe Miller, përherë nën dritën e syrit publik, shfaqeshin aty njerëzorë, të pambrojtur, në një ndalim të rrallë kohe. Bashkimi i tyre, i mbushur me tensione krijuese, kërkesa personale dhe pritshmëri të pamundura, ruante ende një intimitet të brishtë, që e bënte çdo pamje të ketë peshën e një elegjie.
Ishte pikërisht në këtë fazë të marrëdhënies së tyre që Miller nisi të shkruante “The Misfits”, një skenar i destinuar për Marilyn, që do të shënonte si kulmin ashtu edhe përplasjen përfundimtare të bashkëpunimit të tyre. Filmi, me tonin e tij të trishtë dhe të zhveshur nga iluzionet, dukej sikur përkonte me thellimin e çarjeve në jetën e tyre të përbashkët.
Një letër e Miller-it për Marilyn-in, e shkruar po në atë vit, është dëshmi prekëse e një dashurie që luftonte për të mbijetuar në terrenin e gabimeve njerëzore. Ai e mbyll me një zë të rrëfyer, me butësi dhe faj, me një sinqeritet që nuk maskon më asgjë. Në këtë akt zbulimi, Miller pasqyronte brishtësinë që edhe vetë Monroe e mbartte, një betejë e përbashkët për të qenë të kuptuar dhe të dashuruar, përtej imazheve që bota u kishte imponuar.
Martesa e tyre nuk ishte thjesht një kapitull në kronikën e të famshmëve. Ishte një kapitull i thellë dhe njerëzor në historinë e kulturës amerikane, një marrëdhënie ku dashuria, arti dhe vetmia ndanë të njëjtin çast nën dritën e një aparati fotografik dhe nën vëzhgimin e një bote që kërkon shumë dhe kupton pak.
