Ka pak artistë të periudhës moderne, pasuritë kritike dhe tregtare të të cilëve gjatë dhe pas jetës së tyre qëndrojnë në një kontrast kaq të fortë. Në epokën e tij, piktori neoklasik, William-Adolphe Bouguereau ishte një nga artistët më me reputacion dhe tregtar të suksesshëm në botën perëndimore, i mbushur me vlerësime dhe çmime zyrtare, jashtëzakonisht i popullarizuar nga borgjezia blerëse e artit dhe një mësues i respektuar dhe i dashur. Tablotë e tij fetare dhe mitologjike, nudot klasike dhe skenat e jetës së përulur fshatare të ndikuar nga natyralistë u prodhuan me një ritëm të jashtëzakonshëm, për një publik pafundësisht të etur (ai dikur deklaroi se “çdo minutë e imja kushton 100 franga”). Por në dekadat pas vdekjes së tij, kur piktura akademike ra në favorin e historianëve dhe kritikëve të artit, reputacioni i tij u zvogëlua ndjeshëm, në disa raste në atë të një çikërrimtar institucionesh, duke hedhur nudo dhe pietà të përsosura pa jetë për një ballë mendjelehtë. Nga ana tjetër, mund të shohim se ky tregim i fundit është i padrejtë: një hartues i talentuar shkëlqyeshëm, i aftë për piktura të bukura figurative, shijet e Bouguereau ishin thjesht më tradicionale, qëndrimi i tij ndaj karrierës së tij më tërheqës dhe pragmatik, sesa ai i bashkëmoshatarëve të tij avangardë .
Bouguereau ka dallimin e çuditshëm se është i njohur kryesisht për mosmarrëveshjet e tij me artistë të tjerë, përkatësisht impresionistët dhe grupime të tjera avangarde të fundit të shekullit të 19- të. Ai i përçmoi ata për mungesën e saktësisë së tyre teknike, ndërsa ata e urrenin atë që ata e shihnin si qasjen tepër të bezdisshme dhe të përpiktë të Bouguereau. Vetë artisti dikur deklaroi se “për impresionistët, pointilistët, etj., nuk mund t’i diskutoj. Unë nuk e shoh mënyrën se si ata shohin, apo pretendojnë se shohin”. Kritiku natyralist Louis de Fourcaud pohoi se “në vëzhgimin e tij të natyrës, [Bouguereau] është gjithmonë viktimë e dëshirës së tij për ta përmirësuar atë”.
Bouguereau, së bashku me artistë si Alexandre Cabanel dhe Jean-Louis-Ernest Meissonier, ishte një nga figurat e një brezi të vonë piktorësh neoklasikë aktivë gjatë viteve 1850-90. Përkundër vëmendjes që iu kushtua impresionizmit dhe zhvillimeve të tjera në artin eksperimental gjatë kësaj periudhe, këta artistë ishin në fakt shumë më të suksesshëm gjatë vetë asaj periudhe, me Bouguereau të shquar për mjeshtërinë e tij teknike të nudos klasike, ndër të tjera.
Përkundër reputacionit të tij si një forcë reagimi, Bouguereau ishte një mësues i nderuar dhe – nga të gjitha llogaritë – i acaruar dhe inkurajues, trashëgimia kulturore më e qëndrueshme e të cilit ishte mbrojtja e tij e vazhdueshme për trajnimin e studentëve femra të artit në Académie Julian. Një ish-nxënës, piktori amerikan Edmund Wuerpel (1866-1958), e përshkroi Bouguereau si “[a]gjithmonë i butë, gjithmonë i drejtë, duke mos thënë kurrë gjëra që nuk i kishte menduar vërtet […] ishte një kënaqësi dhe një privilegjpër ta dëgjuar atë”.
William-Adolphe Bouguereau (30 nëntor 1825 – 19 gusht 1905) krijoi një botë të idealizuar, stili i tij pothuajse fotorealist ishte i popullarizuar nga klientët e pasur të artit. Ai ishte shumë i famshëm në kohën e tij, por sot lënda dhe teknika e tij marrin relativisht pak vëmendje në krahasim me popullaritetin e impresionistëve.
Përgaditi: Albert Vataj
“Little Girl” (1878)
https://cataloguerouge.com
