Albert Vataj
Ajo ecën nëpër botë si një stuhi e mbështjellë me mëndafsh – e qetë dhe e përmbajtur në sipërfaqe, por në thellësi fsheh një fuqi të egër që mund të lëvizë malet.
Ti mund të dallosh bukurinë dhe hijeshinë e saj, mënyrën se si ajo tërheq vëmendjen pa thënë asnjë fjalë.
Por çfarë shpesh mbetet e padukshme është lufta e heshtur që ajo bën me veten, betejat që zhvillohen në qoshet e qeta të mendjes së saj dhe plagët që bart nga lëndime që s’janë shëruar kurrë plotësisht.
Çdo lot që ajo derdh mban peshën e tregimeve të pashprehura, duke zbuluar thellësinë e udhëtimit të saj.
Për syrin e zakonshëm, ajo duket se i ka të gjitha nën kontroll – një grua që s’tundët, s’thyhet, s’preket.
Por pas kësaj fasade qëndron një shpirt i copëtuar nga dhimbjet e viteve.
Nuk e di sa net i ka kaluar duke qepur veten pjesë-pjesë, apo sa mëngjese është ngritur me një zemër që ende dhëmb nga luftërat e djeshme.
Plasaritjet në armaturën e saj mund të jenë të padukshme për ty, por për të janë të vërteta – janë ato çaste kur ajo ka dashur të dorëzohet, por ka zgjedhur të ecë përpara.
Mund të mendosh se ajo duhet të jetë një kryevepër – një krijesë e përsosur për t’u admiruar dhe adhuruar.
Por e vërteta është se ajo është shumë më tepër se kaq.
Ajo nuk është një pikturë që varet në mur; ajo është një forcë që merr frymë.
Nuk është një skulpturë prej guri; ajo është një zjarr i egër, i papërmbajtshëm.
Thelbi i saj nuk qëndron në përsosmëri, por në vërtetësinë e saj, në njerëzinë e saj, në forcën që ka krijuar përmes mbijetesës.
Çdo ditë, ajo zgjohet dhe bën zgjedhjen e vetëdijshme për të përballuar botën, edhe kur gjithçka duket kundër saj.
Çdo agim sjell sfida të reja, por ajo gjen arsye për të vazhduar, edhe kur rruga para saj është e errët dhe e paqartë.
Forca e saj nuk matet me aftësinë për të mos rënë, por me këmbënguljen për të ngritur veten sa herë që bie.
Bukuria e saj nuk gjendet në tiparet e saj të përsosura; ajo rrezaton nga qëndresa e saj.
Ajo shndrit në mënyrën se si qëndron e hijshme edhe kur zemra i është rënduar.
Shkëlqen në buzëqeshjen e saj, që nuk e braktis edhe kur shpirti është i lodhur.
Aftësia e saj për të dashur, pavarësisht plagëve që ka pësuar, është dëshmi e forcës së saj.
Bukuria e saj qëndron në fuqinë për të ringritur veten, për të shëruar, për t’u rritur- për t’u shndërruar në diçka më të madhe se dhimbja që ka njohur.
Ajo nuk është thjesht një grua – ajo është mishërimi i forcës hyjnore femërore.
Qëndron si provë se edhe në çastet më të errëta, gjithmonë mund të gjendet dritë.
Kur bota përpiqet ta thyejë, ajo gjen fuqinë për të qëndruar.
Ekzistenca e saj është një mrekulli – jo për gjestet e mëdha, por për aktet e përditshme të guximit dhe qëndrueshmërisë.
Ndoshta nuk do ta kuptosh kurrë plotësisht – dhe kjo është krejtësisht në rregull.
Nuk është e nevojshme për ta çmuar.
Nuk ke pse të njohësh thellësinë e dhimbjes së saj për të vlerësuar forcën që mbart.
As lotët e saj nuk ke pse t’i shohësh për të kuptuar pasurinë e shpirtit të saj.
Mjafton ta pranosh për atë që është – një grua që tejkalon dhimbjet, betejat dhe të shkuarën.
Ajo është një luftëtare, një e mbijetuar, një kryengritëse.
Ajo është një ëndërrimtare, një besimtare, një krijuese.
Ajo është një forcë që s’mund të shpërfillet, një dritë në hije, një shpresë në stuhi.
Ajo nuk është thjesht një grua – ajo është një lëvizje, një revolucion që mishëron bukurinë e qëndresës dhe forcën e të papërsosurit.
Prandaj, herën tjetër që e takon, shiko përtej bukurisë së saj.
Vër re forcën, guximin, zemrën e saj.
Pranoje si një mrekulli – jo sepse është e përsosur, por sepse është thellësisht njerëzore.
Shih mënyrën si ajo ngrihet, si shërohet, si lulëzon në mes të vështirësive.
Shiheni për atë që është: një dëshmi e gjallë e fuqisë së shpirtit njerëzor.
Dhe mbaj mend këtë:
Ajo nuk ka nevojë të jetë një kryevepër për të qenë e jashtëzakonshme.
Në çdo frymëmarrje, në çdo hap, në çdo betejë që përballon, ajo mishëron një mrekulli – ditë pas dite.
Ajo është një grua që ka njohur dhimbjen, por ka refuzuar ta lërë të përcaktojë veten.
Një grua që ka parë errësirën, por ka zgjedhur të jetë dritë.
Edhe pse është thyer, ajo është mbledhur copë pas cope, më e fortë dhe më e bukur se më parë.
Ajo na kujton se forca e vërtetë nuk qëndron në të mos rrëzuarit, por në të ngriturit sa herë që biesh.
Na kujton se bukuria nuk është në përsosmëri, por në vërtetësi.
Na mëson se dashuria nuk do të thotë të mos lëndohesh, por të kesh guximin të duash sërish, pavarësisht dhimbjes.
Ajo e njeh vlerën e saj – jo sepse bota ia ka njohur, por sepse ka luftuar fort për ta zbuluar vetë.
E njeh fuqinë e saj – jo sepse ia ka dhuruar dikush, por sepse e ka marrë me vendosmëri.
E di zërin e saj – jo sepse gjithmonë është dëgjuar, por sepse kurrë nuk ka pranuar të heshtë.
Ajo ka shndërruar dhimbjen në qëllim, vuajtjen në forcë, lotët në triumf.
Ka përballuar rrethana të pamëshirshme dhe ka dalë prej tyre – jo e padëmtuar, por e pathyer.
Dëshmon se edhe në errësirë të plotë, gjithmonë ka një shkëndijë shprese që pret të zbulohet.
Ka mësuar të kërcejë në shi, të gjejë bukuri në kaos, të krijojë dritë nga terri.
E përqafon veten – jo përkundër të metave, por pikërisht për shkak të tyre.
E di se vlera e saj nuk përcaktohet nga e shkuara, por nga ajo që është bërë.
Dhe kështu, ajo qëndron e drejtë – jo sepse nuk është rrëzuar kurrë, por sepse gjithmonë ka gjetur forcën për t’u ngritur.
Shkëlqen – jo sepse është e përkryer, por sepse është e vërtetë.
Lulëzon – jo sepse jeta ka qenë e lehtë, por sepse kurrë nuk ka lejuar që ta thyejë.
Ajo është një mrekulli, çdo ditë.
Bota është më e pasur, më e gjallë, sepse ajo është në të – duke jetuar, duke frymëzuar, duke treguar udhën.
Përgatiti: Albert Vataj
