Albert Vataj
“Gratë janë krijesa që mund të thonë gjithçka, pa e thënë asgjë.”
— Honoré de Balzac
Ka portrete që nuk i shpjegon dot, por që i ndjen menjëherë — si një fëshfërimë e heshtur që të ftojnë të përhumbesh në misterin e tyre. Vepra e Alessio Issupoff, “Zonja me abaniko”, nuk është vetëm një grua me kapelë dhe doreza elegante. Ajo është përfaqësimi i asaj zone të pakapshme të qenies njerëzore, ku hijet e brendshme flasin më shumë se çdo dritë eksplicite. Në këtë pikturë, çdo gjest është një sekret, çdo teksturë një kujtim i pashqiptuar.
Alessio Issupoff – “Zonja me abaniko”
Vaj në kanavacë, para 1957 – Koleksion privat
I lindur në Kirov të Rusisë më 1889 dhe i ndarë nga jeta në Romë më 1957, Alessio Issupoff mbetet një nga figurat më delikate që solli emocionin e impresionizmit rus në dritën italiane. I formuar në Shkollën e Pikturës, Skulpturës dhe Arkitekturës në Moskë, ai e kultivoi një ndjeshmëri të rrallë ndaj sipërfaqes, teksturës dhe prezencës së brendshme të subjektit.
Vepra Zonja me abaniko është një kompozim i përmbajtur dhe rrëfimtar, ku bukuria fsheh më shumë sesa shfaq. Me një kapelë të gjerë e të stolisur, ajo mbështjell fytyrën në hije të buta, duke lënë në dritë vetëm një shkëlqim porcelani dhe buzë të kuqe karmini që ndizen në heshtje. Abanikoja që ajo mban jo vetëm që ndërpret dritën, por edhe mbrojtjen e vetvetes – një gjest që flet për përmbajtje, mister, përzgjedhje.
Duart me doreza, të pikturuara me vëmendje skulpturore, e përforcojnë gjendjen e përmbajtjes së rafinuar. Paleta kromatike — krem i butë, të gjelbërta në hije, tone të karminit të qetë — krijon një atmosferë të një luksi të përmbajtur, ku çdo detaj është një ftesë për vështrimin, por jo për zbulimin e plotë.
Kjo nuk është thjesht një portret. Është një pasqyrë e hijes, e dëshirës së paartikuluar dhe e një elegance që refuzon të zbulohet. Në këtë tabllo, feminiteti është një prani që nuk shpjegohet, por ndjehet — një shenjë e misterit që vazhdon ta pushtojë vështrimin, pa kërkuar asnjëherë ta shpjegojë veten.
“Gratë janë krijesa që mund të thonë gjithçka, pa e thënë asgjë.”
— Honoré de Balzac
Ka portrete që nuk i shpjegon dot, por që i ndjen menjëherë — si një fëshfërimë e heshtur që të ftojnë të përhumbesh në misterin e tyre. Vepra e Alessio Issupoff, “Zonja me abaniko”, nuk është vetëm një grua me kapelë dhe doreza elegante. Ajo është përfaqësimi i asaj zone të pakapshme të qenies njerëzore, ku hijet e brendshme flasin më shumë se çdo dritë eksplicite. Në këtë pikturë, çdo gjest është një sekret, çdo teksturë një kujtim i pashqiptuar.
Alessio Issupoff – “Zonja me abaniko”
Vaj në kanavacë, para 1957 – Koleksion privat
I lindur në Kirov të Rusisë më 1889 dhe i ndarë nga jeta në Romë më 1957, Alessio Issupoff mbetet një nga figurat më delikate që solli emocionin e impresionizmit rus në dritën italiane. I formuar në Shkollën e Pikturës, Skulpturës dhe Arkitekturës në Moskë, ai e kultivoi një ndjeshmëri të rrallë ndaj sipërfaqes, teksturës dhe prezencës së brendshme të subjektit.
Vepra Zonja me abaniko është një kompozim i përmbajtur dhe rrëfimtar, ku bukuria fsheh më shumë sesa shfaq. Me një kapelë të gjerë e të stolisur, ajo mbështjell fytyrën në hije të buta, duke lënë në dritë vetëm një shkëlqim porcelani dhe buzë të kuqe karmini që ndizen në heshtje. Abanikoja që ajo mban jo vetëm që ndërpret dritën, por edhe mbrojtjen e vetvetes – një gjest që flet për përmbajtje, mister, përzgjedhje.
Duart me doreza, të pikturuara me vëmendje skulpturore, e përforcojnë gjendjen e përmbajtjes së rafinuar. Paleta kromatike — krem i butë, të gjelbërta në hije, tone të karminit të qetë — krijon një atmosferë të një luksi të përmbajtur, ku çdo detaj është një ftesë për vështrimin, por jo për zbulimin e plotë.
Kjo nuk është thjesht një portret. Është një pasqyrë e hijes, e dëshirës së paartikuluar dhe e një elegance që refuzon të zbulohet. Në këtë tabllo, feminiteti është një prani që nuk shpjegohet, por ndjehet — një shenjë e misterit që vazhdon ta pushtojë vështrimin, pa kërkuar asnjëherë ta shpjegojë veten.
