Ka njerëz që ndriçojnë botën jo me pasurinë e tyre, por me kujtesën e zemrës që i thërret ata në një akt sublim blatimi

Në një botë që shpesh harrohet dhe e kalon në hije, shpesh ndodh që një moment i thjeshtë të na kujtojë se çdo akt i vogël mirësie ka fuqinë për të ndryshuar jetën. Ky është një rrëfim për një burrë të pastrehë dhe një grua elegante, që e nderoi një të kaluar të humbur dhe e shpëtoi një shpirt të braktisur. Ky është një kujtesë se mirënjohja e vërtetë nuk matet nga ajo që japim, por nga ajo që jemi të gatshëm të kujtojmë dhe të rikthejmë në botën e atyre që e kanë nevojën më të madhe.

Një burrë ishte ulur buzë trotuarit, i përkulur, me fytyrën e fshehur mes duarve dhe shpatullat e mbuluara nga një batanije e pistë. Ishte një i pastrehë. Askush nuk e njihte me emër — të gjithë e thërrisnin thjesht “plaku Silas”. Kalimtarët e anashkalonin si të ishte pjesë e mobilimit urban.

Por atë mëngjes të ftohtë, një grua elegante u ndal përpara tij. Veshur me një fustan që nxirrte në pah hijeshinë e saj me përmbajtje fisnike, takat e saj tingëllonin fort mbi asfalt, flokët i përkundeshin nga era, dhe një aromë e lehtë parfumi sillte me vete një copëz nga një botë tjetër.

Silasi ngriti kokën, mosbesues.

– S’kam ndonjë qindarkë për të të dhënë, —murmuri, duke tentuar ta largojë.

Ajo i buzëqeshi. Një buzëqeshje që nuk gjykonte.

– S’jam këtu për të të dhënë para. Jam këtu për të të ftuar për drekë.

Silasi qeshi me një ironi të thatë:

– Fantastike. Pas darkës me Presidentin, mos harro të më sjellësh edhe ëmbëlsirën. Tani, më lër të qetë.

Por ajo nuk u largua. I zgjati dorën.

– Të lutem. Eja me mua.

Një punonjës bashkie, që po e vëzhgonte skenën nga larg, iu afrua.

– Çdo gjë në rregull, zonjë?

– Po, faleminderit, – u përgjigj ajo me një qetësi të pathyeshme.

– Dua vetëm ta ftoj këtë zotëri për drekë.

Punonjësi e njohu menjëherë.

– Jeni e sigurt? Është Silasi. Jeton këtu prej vitesh. Nuk është i keq, por… nuk është i lehtë.

Ajo pohoi me kokë.

– Pikërisht për këtë.

Silasi, me hezitim dhe ndrojtje, u bind. Të tre hynë në një restorant të hijshëm, me xhama të mëdhenj e kamarierë me doreza të bardha. Drejtori nxitoi t’u dilte përpara.

– Më falni, zonjë… por ai burrë nuk mund të rrijë këtu. Prishet atmosfera.

Ajo e pa drejt në sy, me një butësi të prerë.

– E njihni kompaninë Allure & Co.?

Ai hezitoi.

– Sigurisht… është një nga klientët tanë më të rëndësishëm për evente.

– Shumë mirë. Unë jam Helena Diniz. Drejtoreshë ekzekutive.

Fytyra e drejtorit u zbardh.

– Më falni… nuk e dija…

Ajo e ndaloi me një gjest të qetë.

– Tani e dini. Dhe shpresoj ta dini edhe këtë: njerëzillëku nuk matet nga kush hyn, por nga mënyra si trajtohet ai që del.

U ulën. Silasi ishte i tensionuar, nuk dinte ku t’i vendoste duart. Helena e pa drejt në sy.

– Më kujton?

Ai shtrëngoi sytë.

– Jo… zëri më tingëllon i njohur, por…

Ajo buzëqeshi lehtë.

– Para njëzet vitesh, një vajzë e uritur hyri në këtë restorant. Ishte ngjeshur në një cep, e dridhej nga i ftohti dhe nuk guxonte të kërkonte asgjë. Ti ishe kamarier këtu. Dhe ishe i vetmi që më vure re.

Silasi qëndroi i shtangur.

– Ti ishe?

– Po. Dhe sot jam unë këtu… për të të thënë se e mira që bëjmë, edhe kur e harrojmë, Zoti nuk e harron kurrë.

Ajo nxori nga çanta një zarf.

– Këtu brenda ke një adresë. Shko atje. Pyet për zotin Murilo. Të pret. Ka një dhomë për ty, një dush i ngrohtë… dhe një mundësi.

Silasi po qante pa zë.

– Pse? Pse e bën këtë për mua?

Helena ia shtrëngoi dorën me dhembshuri.

– Sepse ti e bëre për mua. Dhe sepse… kurrë nuk harrova shijen e atij pjati, as respektin me të cilin më trajtove.

Para se të largohej, ajo iu kthye punonjësit të bashkisë.

– Faleminderit që e le të ndodhte kjo.

Ai buzëqeshi, i prekur:

– Zonjë… faleminderit juve. Sot pashë një mrekulli.

Po miq…

Ka njerëz që ndriçojnë botën jo me pasurinë e tyre, por me kujtesën e zemrës që i thërret ata në një akt sublim blatimi.

Në një botë ku njeriu shpesh bëhet i padukshëm nga halli, nga pluhuri i përditshmërisë apo nga paragjykimi, vjen një çast që ndan banalitetin nga mrekullia, formalitetin dhe shtirjen nga prania e gjithëshpirtshme, kur mirënjohja merr formën e një prani duarsh të shtrira, një shikimi që kujton duke kthyer kohën pas, një ftese që shlyen borxhin e dhembshurisë së dikurshme. Ky rrëfim nuk është thjesht një histori për një të pastrehë dhe një grua elegante të bukur në shpërblimin hyjnor të hirit dhe të shpirtit, është një kujtesë e thellë se çdo akt mirësi, sado i vogël të duket, është një farë që mbin në mënyrën më të papritur dhe lulëzon kur zemra e dikujt vendos të mos harrojë. Helena nuk ktheu një borxh, ajo ktheu dinjitetin, duke sjellë në botë diellin e shpresës dhe besimit që mëkohet nga mirësia dhe falenderimi, ndoshta jo vetë me lutje dhe falje, por me veprën e lartë mëkimit të shpirtit. Dhe në këtë kthim, ajo na tregoi se mirënjohja është gjuha më fisnike e kujtesës njerëzore, është ajo që i jep energji përtëritëse mirësisë dhe e vë besimin e shpirtit njerëzor në altarin më të lartë të adhurimit.