Kriza që po kalon qeniet njerëzore perëndimore nuk duhet të lidhet vetëm me faktorin ekonomik; periudha të shkurtra apo të gjata të krizës ekonomike e kanë karakterizuar gjithmonë historinë njerëzore. Megjithatë, asnjëherë më shumë se vitet e fundit ankthi dhe stresi nuk kanë ndikuar dhe vazhdojnë të ndikojnë në jetën tonë.
Njeriu po vuan përmbysjen e madhe të evolucionit të historisë sonë brenda vetes: në ato vende intime strehimi ku shkonte për të mbledhur idetë e tij dhe për të gjetur një dritë, një flakë që ende i ndriçonte errësirën e afërt në trupin e tij, dhe mbi shpirtin e tij.
Nevoja për të kombinuar jetën e tij tokësore me diçka jomateriale është dëmtuar dhe përmbysur nga rrymat e ajrit që mbartin indiferencën, hedonizmin, materializmin e shfrenuar dhe furinë e përparimit.
Shoqëria e sotme karakterizohet nga zhurma dhe ka pak mundësi për t’u zhytur në atë tingullin e mrekullueshëm të heshtjes që na lejon të dëgjojmë zërin tonë të brendshëm.
Ne e kemi humbur zakonin për të heshtur dhe jemi të bombarduar vazhdimisht me mesazhe që përpiqen të na shpërqendrojnë nga momentet e thjeshta të braktisjes totale ndaj vetvetes. Thuajse duket sikur ato mesazhe duan të na thonë se zhurma është jetë.
Mbaj mend që edhe si fëmijë, kur biseda ndalonte në një dhomë të mbushur me njerëz, ishte gjithmonë dikush që, sikur të donte të mbulonte atë moment sikleti, shpejtonte të komentonte në një mënyrë mjaft të veçantë: ” Kaloi një engjëll ” dhe të gjithë qeshnin dhe përpiqeshin të përlesheshin për të gjetur tema të reja për diskutim. Heshtja shihet pothuajse si vdekje, si diçka për t’u frikësuar. Heshtja ka frikë ashtu siç i frikësohet vdekjes. Ne preferojmë ta mbushim heshtjen në të gjitha mënyrat e mundshme, edhe me muhabet boshe dhe biseda boshe.
Gjatë shëtitjeve të gjata me qentë e mi, ose thjesht duke parë në sytë e maceve të mia dhe duke e lënë veten të kënaqem në efuzione dhe lojëra, fillova të hyja brenda vetes, në kontakt me thelbin tim dhe e gjithë kjo më ndihmoi të zbuloja kush jam dhe çfarë dua. Gjithçka, natyrisht, po evoluon vazhdimisht. Por për një gjë jam i sigurt: nuk do të humbas më kohë duke dëgjuar fjalime që nuk më interesojnë ose duke bërë gjëra që nuk më pëlqejnë. Besoj se sistemi që krijuam i ka dhënë hapësirë vetmisë së vërtetë, vetmisë që me të vërtetë dhemb dhe që na mbush me negativitet. Njeriu modern është i rrethuar nga probleme tokësore që heqin hapësirën për introspeksion dhe një mënyrë për të përdorur kohën e lirë, e aftë për të pastruar plotësisht mendjen tonë nga të gjitha mendimet që na mundojnë.
Dhe në këtë reflektim të shkurtër do të doja shumë të flisja për kohën e lirë. Kjo e fundit pothuajse është kthyer në një luks. Puna, detyrat e mëdha dhe të vogla të përditshme na sjellin një ndjenjë shtypjeje dhe tensioni që nuk na lejon ta shijojmë plotësisht jetën. Jetojmë gjithmonë të projektuar drejt së ardhmes: presim festën e radhës, të dielën dhe, shpesh, nuk mund të përfitojmë as nga ato ditë shumë të dëshiruara, sepse nuk jemi në gjendje të shijojmë të tashmen. Për të krijuar një hapësirë për veten, sigurisht që nuk është e nevojshme të kesh para. Shumë mendojnë se mund ta shijojnë kohën e lirë vetëm nëse kanë shuma të konsiderueshme parash për të ngrënë në restorantin më të fundit të modës ose për të blerë rroba pak a shumë të shtrenjta. A do të ishte kaq e thjeshtë për të gdhendur dhe për të shijuar plotësisht kohën e lirë në këtë mënyrë! Jemi mësuar aq shumë t’i imponojmë vetes një qëllim në atë që bëjmë, saqë nuk marrim parasysh ato gjëra të vogla që mund t’i japin hapësirë nevojës sonë themelore që ato faza të thjeshta të kalojmë çdo ditë për të reflektuar dhe mbi të gjitha, për të mësuar dëgjo heshtjen. Dhe për të dëgjuar heshtjen nuk ju nevojitet mungesa e zhurmës. Ne mund të dëgjojmë heshtjen edhe duke bërë një shëtitje të thjeshtë në qytet mes shumë njerëzve. Por duhet të jetë një udhëtim pa destinacion. Duke ecur ngadalë dhe duke vëzhguar atë që na kalon përpara syve çdo ditë dhe që nuk e vëmë re sepse të mbyllur në makinat tona nuk bëjmë gjë tjetër veçse ndjekim kohën. Le të mësojmë të shkëputemi edhe në ditët që nuk përfshijnë një ndërprerje nga angazhimet e përditshme.
Mjaftojnë gjestet e vogla si përgatitja e një kafeje të mirë dhe pirja e saj ngadalë për të shijuar shijen dhe për të parë nga dritarja ato detaje që normalisht na ikin (dhe ka shumë më tepër nga sa imagjinojmë), fikja e televizorit, dëgjimi. ndaj muzikës së mirë, leximit të një poezie apo një libri të mirë, por edhe të përpiqemi të shkruajmë atë që ndjejmë kur jemi vetëm me pjesën më intime prej nesh. Dhe dalëngadalë do të jemi në gjendje të rifitojmë kohë për veten tonë. Koha brenda asaj kasolle të heshtjes që kemi në zemrat tona.
Nga https://lacapannadelsilenzio.it/
Përgatiti: Albert Vataj
