Gerolamo Induno u “përpëlit” gjatë mes jetës së ushtarit dhe piktorit. Shpirti i tij i etur për liri do të ndalonte këtë rebel, këtë të çalltisur pas gjakut dhe vdekjes kur ai u plagos dhe e kishte të pamundur të vijonte të ishte ende në luftë. Kjo betejë me veten do të vijonte edhe në periudhën e mëvonshme, por hiqet e shëndetit do ta kthenin përfundimisht te kavaleti, te tavoleti, te kanavaca, te peneli, të piktura. Nëse do të mos ishte lëndimet e shëndetit, Gerolamo Induno do të ishte thjeshtë një emër në statistikate të vrarëve, asgjë më shumë. Por është fati që i gjen mjetet për të vijuar, dhe ishte piktura që kishte nevojë për të dhe arti që pranoi, ndoshta jo dhe aq me lavdi, por gjithsesi si një rast unik.
Gerolamo Induno ( 13 Dhjetor 1825 – 18 Dhjetor 1890 ) ishte një piktor italian dhe ushtar. Vëllai i tij i madh, Domenico, ishte gjithashtu një artist i njohur dhe ata shpesh kanë punuar së bashku. Gerolamo Induno u lind në Milano, ku babai i tij ishte kuzhinier dhe shërbëtor në gjykatën milanese. Mësimet e tij të para zyrtare të artit i mori në Akademinë Brera, ku studioi me Luigi Sabatelli në periudhën ndërvitase 1839-1846. Ekspozita e tij e parë daton më 1845, Ajo ishte e përbërë nga portrete dhe një skenë nga “The Betrothed” nga Alessandro Manzoni, tani e humbur. Më 1848, ai dhe Domenico ishin pjesëmarrës në Pesë ditët e Milanos dhe u desh të iknin për të shmangur hakmarrjet nga qeveria austriake. Ata kaluan dy vjet në Ticino, pastaj u kthyen dhe u vendosën në Firence.
Vëllai i tij u kthye përsëri në pikturë, por Gerolamo Induno u regjistrua në një regjiment vullnetarësh të udhëhequr nga gjeneral Giacomo Medici dhe luftoi kundër francezëve gjatë rrethimit të Romës.
Ai gjithashtu arriti të prodhojë skica të shumta të luftës. Ndërsa ishte i angazhuar në mbrojtjen e Villa del Vascello, afër Porta San Pancrazio. U plagos me thikë. Pas një rikuperimi të gjatë, ai ishte në gjendje të kthehej në Milano nën mbrojtjen e Count Giulio Litta, një kompozitor dhe koleksionist i artit. Për shkak të dëmtimeve të tij, ai u lirua nga ushtrinë dhe shkoi për të punuar në studion e vëllait. Në vitet në vijim, ai krijoi shumë vepra bazuar në ngjarjet e Risorgimento, si dhe veprat e zhanrit – , të ndikuara nga vëllai i tij. Nga viti 1854 deri në vitin 1855, gjatë Luftës së Krimesë, ai u kthye në uniformë, këtë herë me Bersaglieri të Alessandro La Marmora. Edhe një herë, ai bëri skica të shumta që ishin shndërruar në piktura dhe litografi. Këto përfshinin një përshkrim të Betejës së Chernaya që u ble nga mbreti Victor Emmanuel II. Në vitin 1859, me gjithë çështjet e vazhdueshme shëndetësore, ai u regjistrua me Gjuetarët e Alpeve dhe u njoh ga Garibaldi si piktori zyrtar i Risorgimento, veçanërisht për çështje me karakter zyrtar. Skenat e tij të zhanrit u bënë pothuajse tërësisht të përkushtuara për temat ushtarake.
Gjatë viteve 1860, përveç kanavacave të tij atdhetare, ai krijoi disa vepra të mëdha dekorative; përfshirë një alegori për Romën dhe Firencen për stacionin e ri hekurudhor Milano Centrale, i shkatërruar tani, dhe një perde që përshkruan “Plebiskitin e Napolit ” për teatrin në Gallarate.
Më 1861, ai mori një medalje të artë – në një ekspozitë në Firence për pikturën e tij të Betejës së Magentës , por hoqi dorë nga ajo në solidaritet me piktorët që ishin lënë pas dore.
Pasi të ishte arritur unifikimi, veprat e tij të zhanrit priren të përqendroheshin në skena nga shekulli i 17-të dhe ai filloi të ekspozojë piktura në një larmi më të gjerë temash, jashtë Italisë, përfshirë Vjenën ( 1873 ), Parisin ( 1878 ), Antwerp ( 1885 ) dhe Londrën ( 1888 ).
Puna e tij më e njohur nga kjo periudhë është “Një lojë e shahut”, një skenë nga një shfaqje me të njëjtin emër nga Giuseppe Giacosa. Ai vdiq në Milano në 1890, pas një sëmundjeje të gjatë.
Albert Vataj
