Piktura e Édouard Manet u lind nga një neveri e thellë ndaj akademizmit dhe nga një formim thjesht klasicist, në të cilin ai sjell një ndryshim domethënës të destinuar të lërë një gjurmë të pashlyeshme në historinë e artit.
Për të “Çdo gjë që privohet nga liria e humbet thelbin dhe shuhet shpejt. Duhet të magjepsim të vërtetën, t’i japim pamjen e çmendurisë.”
I keqkuptuar dhe i përqeshur nga bashkëkohësit, i kontestuar ashpër nga konservatorët, Manet prezanton reduktimin e chiaroscuro-s duke krijuar kështu figura që nuk formohen nga ndryshimi progresiv i dritave dhe hijeve, por të identifikueshme nga kontrasti midis ngjyrave të tyre dhe nuancave të përdorura për sfondin.
Dhe në atë sfond pa thellësi hapësinore dhe herë-herë të zhveshur, bien në sy figurat që piktori dëshiron të nxjerrë në pah. Shifra normale, ose më thjesht, ” të zakonshme ““, siç do të duan t’i quajnë ata kritikët e neveritur nga veprat e tij, ata do të jenë protagonistët kryesorë të prodhimit të tij artistik. Ai nuk është i interesuar të pikturojë tema të nxjerra nga historia e lashtë. Interesi i tij kryesor është të kapë dhe rregullojë atmosferën dhe ngjarjet aktuale në kanavacë. Falë veprave të tij është e mundur të përjetojmë atë moment të veçantë të ngulitur në mendjen e tij dhe që na çon me magji në një epokë tjetër dhe në Parisin e mesit të shekullit të nëntëmbëdhjetë, kryeqytetin e padiskutueshëm të artit.
Duket se nuk i intereson heqja dorë nga puna; qëllimi i tij është të sfidojë akademikët. Dhe ai ka sukses plotësisht. Por një qëllim tjetër i tij është i destinuar të dështojë mjerisht: lufta e tij e hidhur për lirinë e shprehjes është mposhtur rëndë dhe që nga piktura e tij e parë, e paraqitur në Sallon dhe e refuzuar sepse nuk korrespondon me kanunet akademike, piktori vendos një marrëdhënie konfliktuale me institucione artistike, të karakterizuara nga një alternim pranimesh dhe refuzimesh të pikturave të tij për pranimin e të cilave ai kujdeset shumë.
Ndryshe nga shumë piktorë të kohës së tij, Manet nuk mbeti kurrë i uritur, ai është një artist thellësisht borgjez që i atribuon artit detyrën për të përfaqësuar shoqërinë ashtu siç ajo paraqitet.. Por njerëzit e drejtë të asnjë periudhe historike nuk duan që realiteti të përfaqësohet dhe fati i një artisti që ka guximin të përfaqësojë realitetin apo të propozojë një stil novator është i njohur për të gjithë.
I lindur në Paris më 23 janar 1832 , Édouard Manet vjen nga një familje e klasës së lartë franceze. Për shkak të mungesës së interesit për studime, babai i tij përpiqet ta bindë atë të ndiqte një karrierë ushtarake, duke injoruar vokacionin artistik të Èdouard. Prindërit nuk duan të dëgjojnë arsyet; ata nuk duan një djalë artist.
Do të daja, i goditur nga interesi i nipit për artin, që do ta shoqërojë në vizitat e shpeshta në Luvër dhe për t’i paguar një mjeshtër vizatimi për ta asistuar profesionalisht.
Vetëm pas dështimeve të përsëritura në testet e nevojshme për të hyrë në akademinë ushtarake, prindërit e Manet detyrohen të heqin dorë nga ëndrrat e tyre dhe të kënaqin natyrën artistike të djalit të tyre. Në vitin 1850, edhe pse me ngurrim, ata e lejojnë atë të marrë një kurs në atelienë prestigjioze të piktorit klasicist Thomas Couture , një eksponent kryesor i pikturës akademike . Ndërsa nuk e do stilin e mjeshtrit të Couture , me të cilin hyn në polemika disa herë, Manet e ndjek kursin për gjashtë vjet, duke përvetësuar bazat dhe teknikat tradicionale. Padurimi i tij me këtë atelie shprehet me fjalët e mëposhtme: « Nuk e di se çfarë po bëj këtu; kur mbërrij në atelie, më duket sikur po hyj në një varr ”.
Gjatë atyre viteve të formimit, ai u lidh në mënyrë romantike me mësuesen e tij të pianos, Suzanne Leenhoff , me të cilën pati një djalë. Ai do të martohet me të disa vite më vonë.
Duke hyrë në Akademinë, ai ndjek mësimet e piktorit të famshëm të portretit Léon Bonnat dhe bën miqësi me disa artistë dhe intelektualë të periudhës. Deri në vitin 1859 ai preferon të punojë në atelienë e tij duke besuar se është më mirë të pikturojë pa sy kureshtarë duke vëzhguar krijimin gradual të veprave të tij, të përpunuara në heshtje të plotë, por pasi takoi Monet dhe artistin dhe modelen Berthe Morisot ai ndryshon mendje dhe fillon të punojë. mbi të plein air . Pikërisht në atë moment arti i tij braktis çdo racionalitet dhe e lë penelin të shprehë lirshëm emocionet e tij. Mjeshtrit e tij bëhen një kujtim i zbehur dhe krijimi i veprave që i magjepsin artdashësit edhe sot shprehen me gjithë spontanitetin e tyre të freskët.
Udhëtime të shumta do të bëhen në Evropë ku ai do të admirojë veprat më të rëndësishme të ekspozuara në muzetë e qyteteve kryesore. Studimi i gjuhës tonale të Giorgione , Titian, holandez i shekullit të shtatëmbëdhjetë, Goya , Velàzquez dhe veçanërisht printimet japoneze, ndikojnë në përcaktimin e stilit të tij i cili do të shpërfillë simulimin tredimensional dhe do ta zëvendësojë atë me vijën e konturit në rrafshin dydimensional, i dukshëm në tablonë ” Gyjtari “, në të cilin thellësia e portretit është paraqitur me anë të hijes së vogël pas këmbës së majtë të djalit.
Në ato vite ai lidhi një miqësi të thellë edhe me Emile Zola dhe Charles Baudelaire, dhe vdekja e hershme e këtij të fundit, në vitin 1867, e privoi atë nga një nga pikat më të rëndësishme të rinisë së tij. Ka qenë ndoshta vetë Baudelaire ai që frymëzoi një nga veprat më të njohura të Manet, ” The Absinthe Drinker “, krijuar në 1859.
Një artist i parimeve njerëzore dhe liberale, Manet është në një pozicion të vetmuar jo vetëm për artin e tij inovativ, por për kokëfortësinë e tij në besimin se veprat duhet të ekspozohen në Salòn zyrtar në mënyrë që të admirohen nga të gjithë.
Ndërsa kritikët denigruan veprat e tij, një grup i madh piktorësh të rinj e adhuruan atë për stilin e tij të ri. Inspirator i Impresionistëve e refuzon këtë etiketë, megjithëse e mbështet financiarisht artin e saj. Në 1862, në fakt, me vdekjen e babait të tij, ai trashëgoi një shumë të madhe parash të cilat do t’i përdorte vetëm për t’iu përkushtuar artit dhe për të mbështetur piktorët e rinj impresionistë.
Një vit më pas ai krijoi një nga veprat e tij më të diskutueshme, “Mëngjesi në bar”. Piktura portretizon dy burra dhe një grua duke ngrënë një rostiçeri në natyrë në një pyll buzë lumit Seine. Në sfond shfaqet një tjetër grua duke u freskuar me ujin e lumit.
Vepra vlerësohet “e pahijshme” nga Napoleoni III , sepse gruaja në plan të parë është krejtësisht e zhveshur. Megjithatë, sigurisht që nuk është nudoja e parë që shihet në art. Dhe pastaj pyetet se pse piktura refuzohet nga kritikët.
Arsyet zyrtare të këtij refuzimi qëndrojnë në mungesën e kiaroskuros dhe në mungesën e tredimensionalitetit, i pranishëm vetëm në natyrën e qetë në plan të parë. Por nuk është vetëm mungesa e interesit për rregullat akademike që i shtyn kritikët të refuzojnë këtë dhe vepra të tjera të Manet.
Për herë të parë një piktor përfaqëson një nudo që nuk ka asgjë alegorike dhe sigurisht që nuk i referohet virtyteve të shenjta. Dy burrat bisedojnë me një grua të zhveshur dhe përfaqësohen me veshje borgjeze të kohës. Një skenë bashkëkohore prandaj dhe nuk është e vështirë të parashikohet përfundimi i atij mëngjesi. Një nga veset nga i cili është prekur njeriu borgjez është përshkruar në mënyrë eksplicite.
Në të njëjtin vit ai bëri Olympia-n, i frymëzuar nga një temë nga Titian, “Afërdita e Urbinos”.
Prej këtij momenti, në fakt, shumë prej veprave më të famshme të Manet-it janë frymëzuar nga subjektet e piktorëve të së shkuarës, si për t’u bërë homazh atyre piktorëve tonalë, të cilëve ai u është drejtuar gjithmonë. Në Olimpia, hyjnesha e Titianit zëvendësohet nga një prostitutë e njohur franceze nga bota e bukur, e cila e kundron shikuesin në sy sikur ai vetë po i ofronte asaj buqetën me lule në duart e shërbëtores së zezë.
Qeni i vogël i fjetur në këmbët e Venusit të Titianit zëvendësohet nga një mace me bisht dhe flokë të zhveshur, duke bërë kështu që aludimi erotik të mbizotërojë mbi simbolin e besnikërisë familjare. Tema e trajtuar nga artisti i Rilindjes është riinterpretuar në një mjedis bashkëkohor dhe padyshim provokues. Manet refuzon çdo idealizim formal dhe portretizon një grua me një fizik shumë të zakonshëm që nuk zotëron asgjë nga bukuria klasike: këmbë të shkurtra, mjekër të mprehtë dhe gjoks të vogël në kontrast me gruan ideale të Titian.
Ndarja me akademinë manifestohet në një mënyrë gjithnjë e më të qartë, duke prishur rregullat e nudos së shtrirë. Pasazhet bardh e zi dhe zi mbi të zezë e bëjnë punën të vështirë për t’u kuptuar dhe trupi i gruas del me një të bardhë uniforme që bie në kontrast dramatik me sfondin e zi. Pavarësisht trazirave, piktura u ekspozua në Sallon në vitin 1865 dhe i preku thellë piktorët e rinj të asaj periudhe. Cézanne do t’i bëjë homazhe “Olympia skandaloze” me një version modern të pikturës.
Një vepër tjetër e denjë për t’u përmendur, “Ballkoni” (1868), e konsideruar nga kritikët si një piktor i përafërt i shtëpisë për ato kangjella të pikturuara në mënyrë perfekt dhe i vendosur në plan të parë të pjesës tjetër të përfaqësimit, merr një temë nga piktori spanjoll Goya . Një adhurues i thellë i Courbet, ai do të shohë afirmimin e parë zyrtar në vitin 1861 për pikturën “Kitaristi spanjoll” dhe, vetëm dy vjet para vdekjes së tij, ai do të fitojë njohjen në Legjionin e Nderit, falë suksesit të ekspozitës së piktura “Kripi i mirë ” (1873). Me veprën e tij të famshme dhe të fundit të rëndësishme, “The bar of the Folies Bergère ” (1881-1882), artisti çliron edhe më shumë vitalitetin e tij artistik duke na dhënë një vizion realist në atë pasqyrë në të cilën shohim njeriun që ai. qëndron përballë gruas, duke kapërcyer përfundimisht ligjet e perspektivës .
I prekur nga një paralizë e pjesshme dhe me probleme të shumta shëndetësore, për shkak të disa formave reumatizmale që e përndoqën për një kohë të gjatë u bënë më të agravuara në vitin kur prindërit e tij u larguan me një anije si mënyrë refuzimi të tij dhe përmbushje të dëshirave të tyre. Kjo braktisje dukej se e “dënoi” me vdekje piktorin, i cili ndërroi jetë në Paris më 30 prill 1883, kur ishte vetëm 51 vjeç.
Gjatë ekzistencës së tij të shkurtër, pothuajse të gjitha pikturat e tij, tashmë të konsideruara kryevepra, u ekspozuan në një pavijon të vendosur pranë ekspozitës zyrtare, Salon des Refusés (Salla e Refuzimeve), ku u mblodhën pikturat e refuzuara nga juria e ekspozitës. I mbiquajtur gjithashtu Salla e të mundurve ose kore, ato vepra të keqtrajtuara krijojnë një shkëputje të pastër me artin e mëparshëm dhe rëndësia e Manet zbulohet shumë përtej kontributit të tij në lindjen e impresionizmit.
Këtë e kuptoi mirë Emile Zola, duke i kushtuar një studim biografik dhe kritik, të rikthyer nga artisti me një portret të jashtëzakonshëm të shkrimtarit. Dhe është e pamundur të mos ndajmë fjalët e tij lavdëruese për Olimpin, atë kryevepër të sikletshme të Manet-it të shkatërruar nga kritikët. “Në vitin 1865, Edouard Manet u prit përsëri në Sallon; ai ekspozon një Krisht të fyer nga ushtarët dhe kryeveprën e tij, Olimpin e tij. Unë thashë kryevepër dhe nuk do ta tërhiqja fjalën. Unë pretendoj se kjo kanavacë është me të vërtetë mishi dhe gjaku i piktorit. Ai e përmban atë tërësisht dhe përmban vetëm atë. Vepra karakterizuese e talentit të tij do të mbetet, si shenja më e lartë e fuqisë së tij. Lexova tek ajo personalitetin e Edouard Manet dhe, kur analizova temperamentin e artistit, kisha para syve vetëm këtë kanavacë, që përmban gjithë të tjerat”.
Përgatiti: Albert Vataj
