Në moshën dyzetvjeçare, Franc Kafka, i cili nuk ka qenë kurrë i martuar dhe nuk ka pasur fëmijë, po shëtiste në një park në Berlin, kur takoi një vajzë të vogël, e cila po qante sepse kishte humbur kukullën e saj të dashur. Së bashku me Kafkën kërkuan më kot për kukullën. Kafka i tha që të takoheshin të nesërmen se mos e gjenin. Të nesërmen, ndërsa nuk po e gjenin kukullën, Kafka i dha vogëlushes një letër “të shkruar” nga kukulla që i thoshte: “Të lutem, mos qaj. Jam në një udhëtim për të parë botën. Do të të shkruaj për aventurat e mia”.
Kështu filloi një histori që vijoi deri në fund të jetës së Kafkës. Kur u takuan, Kafka i lexoi letrat e shkruara me aq kujdes prej kukullës, ku i rrëfente aventurat dhe bisedat prej të cilave fëmija u mahnit.
Më në fund, Kafka i bleu një kukull, kur ajo u kthye në Berlin.
“Po kjo nuk i ngjan aspak kukullës time”, -tha vogëlushja.
Atëherë Kafka i dha edhe një letër, në të cilën kukulla i thoshte: “Udhëtimet më kanë ndryshuar”. Vogëlushja e puthi kukullën e re dhe gjithë gëzim e mori në shtëpi.
Një vit më vonë Kafka vdiq.
Pas disa kohësh, vajza, e rritur tashmë, gjeti brenda kukullës një letër. Në atë letër të vockël, të nënshkruar nga Kafka, thuhej:
“Gjithçka, që ju doni, mbase, do t’ju humbasë, por në fund të fundit, dashuria do t’ju kthehet në një mënyrë tjetër”.
