Komisioneri i policis në Poona kishe kërkuar, para se ligjëratat e mia të publikohen, ai duhet t’i vlerësojë ato – dhe çka një komisioner i policisë ka të bëj me meditimin? – por kjo kishte ngjarë në Rusi, dhe për këtë arsye, për shtatëdhjetë vjet, pas revolucionit, ata nuk kanë qenë në gjendje të krijojnë një roman të vetëm të madh. Por para revolucionit, Rusia ishte në maje të kreativitetit. Këta tre njerëz ende numërohet si romancierët më të mëdhenj.
Çehov iu kishte folur për gratë në jetën e tij. Gorki iu kishte bashkangjitur. Por Tolstoj kishte qëndruar i heshtur. Tolstoj ishte një i krishterë ortodoks shumë religjioz… ju do të befasoheni kur të dëgjoni se Mahtama Gandi, në Indi, i kishte pranuar të tre këta si mësues të tij, dhe njëri nga këta ishte Tolstoj.
Dhe ai duhet të ketë qenë shumë i shtypur… ai ishte njeriu më i pasur në Rusi – ai i përkiste familjes mbretërore – por ai jetonte si një lypsar i varfër, sepse “të bekuar janë të varfëritë se ata do ta trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë”, dhe ai nuk ishte i vullnetshëm të heqë dorë nga mbretëria e Perëndisë. Kjo nuk ishte naivitet, dhe kjo nuk ishte e padëshirëshme – Ajo ishte shumë e dëshirshme. Ajo ishte shumë e lakmueshme, ajo kishte aq shumë instinkt për pushtet. Ai kishte sakrifikuar jetën e kësaj bote dhe gëzimet e saj, sepse ajo është një jetë e vogël… dhe pastaj për përjetësi ai do ta gëzojë parajsën dhe mbretërinë e Perëndisë. Kjo është një ujdi e mirë, gati si një lotarim dhe e sigurt.
Ai e jetonte një jetë shumë beqarie, hante vetëm ushqim vegjetarian… ai ishte pothuajse një shenjtor. Natyrisht, ëndrrat e tij duhet të kenë qenë shumë të shëmtuara, mendimet e tij duhet të kenë qenë shumë të shëmtuara, dhe kur Çehov dhe Gorki e pyetën atë: “Tolstoj, pse je i heshtur? Thuaj diçka!” ai tha: “Unë nuk mund t’ju them asgjë për gratë. Unë do t’ju them diçka vetëm atëherë kur me një këmbë jam në varr. Do ta them atë, dhe do të kërcej në varr.”
Ju mund ta kuptoni pse ai kishte aq frikë për të thënë diçka – ai vlonte brenda vetes. Tani, ju nuk mund të jeni intim me një person si Tolstoji. Intimitet thjesht do të thotë se dyert e zemrës janë të hapura për ju, ju jeni të mirëseardhur të hyni brenda dhe të jeni mysafir. Por kjo është e mundur vetëm nëse ju keni një zemër e cila nuk është e rënduar me shtypje seksuale, e cila nuk vlon prej të gjitha llojet e represioneve, që është natyrale, natyrale si pemët, si çiltërsia e fëmijëve. Tek atëherë nuk ka frikë nga intimiteti.
OSHO kumton:
Kjo është ajo që unë jam duke u përpjekur të bëj: t’ju ndihmojë ta shkarkoni nënvetëdijen tuaj, ta shkarkoni mendjen tuaj, të bëheni të zakonshëm. S’ka asgjë më e bukur se me qenë vetëm i thjeshtë dhe i rëndomtë. Atëherë ju mund të keni shumë miq intim, sa më shumë që është e mundur marrëdhënie intime, sepse ju nuk keni frikë nga asgjë. Ju behni një libër i hapur – çdokush mund të lexojë. Nuk ka asgjë për të fshehur. Çdo vit, një klub gjuetie shkonte në kodrat Montana. Anëtarët me short vendosën se kush do të merrej me gatimin e ushqimit dhe gjithashtu vendosen se kushdo që ankohet për përgatitjen e ushqimit automatikisht do ta zëvendësojë kuzhinierin e gjorë.
Duke e kuptuar pas ditësh se askush me gjasë nuk do të rrezikojë të fletë me zë të lartë, Sanderson u përcaktua për një plan të ligë. Atë natë ai kishte gjetur diku jashtëqitje dreri dhe dy grushta i kishte hedhë në gjyveç. Kishte grimasa rreth zjarr-kampi pas shijimit të parë, por askush nuk tha asgjë. Në një moment, papritmas, një anëtar theu heshtjen: “Hej”, bërtiti ai, “ky gjyveç ka shije mut dreri – por të mirë!” Ai nuk u ankua, në fakt ai e çmoji. Ju keni kaq shumë fytyra. Brenda, ju mendoni diçka tjetër, jashtë, ju shprehni diçka tjetër. Ju nuk jeni një, tërësi organike.
Relaksohuni dhe shkatërroni ndarjet të cilat shoqëria ka krijuar në ju. Thuani vetëm atë që mendoni. Veproni në pajtim me spontanitetin e juaj personal, kurrë duke mos u brengosur rreth pasojave. Kjo është jetë e shkurtër dhe kjo nuk duhet të jetë e prishur duke menduar për pasojat këtu dhe atje. Vetëm duhet të jetohet totalisht, intensivisht, gëzueshëm, dhe me qenë si një libër i hapur, i gatshëm për gjithsecilin për ta lexuar atë. Natyrisht nuk do të bëni emër në librat e historisë. Por cili është synimi për të bërë emër në librat e historisë?
Jetoni, në vend se të mendoni për të qenë të përkujtuar. Ju do të vdisni. Miliona njerëz kanë jetuar në këtë botë dhe ne nuk ua dimë madje as emrat. Pranone këtë fakt të thjeshtë: se ju jeni këtu vetëm për ca ditë dhe pastaj do të ikni. Këto pak ditë nuk duhet humbur në hipokrizi, në frikë. Këto ditë duhet të jenë të lumturuara.
Askush nuk di asgjë rreth të ardhmes. Parajsa juaj ferri juaj dhe Zoti juaj janë me sa duket në të shumtën të gjitha hipoteza të padëshmuara. E vetmja gjë që është në duart tuaja është jeta juaj – bëjeni atë sa më të pasur që është e mundur. Me intimitet, me dashuri, me hapjen e vetes suaj për shumë njerëz, ju bëheni më të pasur. Dhe nëse mund të jetoni në dashuri të thellë, në miqësi të thellë, në intimitet të thellë me shumë njerëz, ju keni për të jetuar me të drejtë, dhe kudo që t’ju ndodh me qenë… ju keni për të mësuar artin, ju do të jetoni aty, gjithashtu, gëzueshëm.
M’u kujtua një filozof anglez, Edmund Burke. Kishte qenë mik i mirë me kryepeshkopin e Anglisë. Sa herë që Edmund Burke ligjëronte në universitet, kryepeshkopi shfrytëzonte rastin të shkojë dhe të dëgjojë atë. Ishte e vlershme të dëgjohej ai – çdo deklaratë e tij vinte me tërësinë e tij, me autoritet të madh. Por ai kurrë nuk kishte vajtur në kishë për të dëgjuar kryepeshkopin në liturgjitë e së dielës. Kryepeshkopi i thotë: “Të paktën edhe ti duhet njëherë të vishë. Unë gjithmonë po vij të të dëgjojë.”
Edmund Burke i përgjigjet: “Ti vjen tek unë të më dëgjosh sepse krejt çfarë di ti nuk janë njohuritë tuaja – të gjitha janë të huazuara, dhe ti nuk je i sigurt për këtë. Çfarëdo që unë them është përvojë e imja, dhe unë jap çdo shënim dhe dëshmi dhe argument për atë. Unë garantoj me jetën time për deklaratat e mia. Ti je vetëm një papagall. Por, pasi që më pyete, unë do të vij të dielën e ardhshme.”
Kështu kryepeshkopi përgatiti një predikim me të vërtetë madhështorë, duke menduar se Edmund Burke do të jetë prezent, kështu që predikimi duhej të ishte sa më madhështor që mund të bëhej. Por ai u befasua. Edmund Burke qëndronte në rreshtin e parë por nuk kishte asnjë emocion në fytyrën e tij. Ai nuk mund të gjykonte se çfarë i pëlqente atij, dhe çfarë nuk i pëlqente, a pajtohej me atë, apo nuk pajtohej. Kryepeshkopi ishte shumë në mëdyshje. Posa predikimi përfundoi, Edmund Burke u ngrit dhe i tha: “Unë e kam një pyetje të pyes, një pyetje shumë të thjeshtë. I tërë predikimi yt ishte, në një formë të përmbledhur, për njerëzit të cilët e jetojnë jetën e moralshme në pajtim me ideologjinë tënde krishtere, dhe besojnë në Jezu Krishtin, do shkojnë në parajsë pas kësaj jete. Ata që nuk besojnë në Jezu Krishtin dhe çojnë jetë të një mëkatari, do të bien në ferr të përjetshëm pas kësaj jete.
Pyetja ime është – tha Edmund Burke: se nëse një person është i moralshëm por nuk beson në Jezu Krishtin, çfarë do të ndodhë? Ai është i mirë. Jeta e tij është një jetë për t’u lavdëruar por ai nuk beson në Jezu Krishtin – ku do të jetë ai? Apo, një njeri që beson në Jezu Krishtin por është një mëkatar i madh – ku do të jetë ai? Ke humbur rastin të përmendësh dy pika shumë të rëndësishme; predikimi yt ishte gjysmak. Dhe unë isha në pritje të shoh se a je në dijeni për këto dy mundësi apo jo.”
Kryepeshkopi për një moment mendoi – kjo pyetje me të vërtetë është e rrezikshme. Nëse si thotë se njerëzit e mirë shkojnë në parajsë edhe nëse nuk e besojnë Jezu Krishtin, atëherë Jezu Krishti dhe besimi në të bëhen i panevojshëm, jo-esencial. Dhe nëse ai thotë kush beson në Jezu Krishtin – edhe nëse është mëkatar – do të shkojë në parajsë, atëherë mëkati do të pranohet nga vetë kisha.
Ai ishte në një situatë shumë të ngatërruar. Ai i tha: “Pyetja jote kërkon pak kohë për ta shqyrtuar unë detajisht. Vetëm m’i jep shtatë ditë. Të dielën tjetër, unë do të përgjigjem.”
Për shtatë ditë, ai i provoi të gjitha librat, provoi këtë mënyrë atë mënyrë, por… pyetja ishte e thjeshtë… dhe ai ishte kap në dilemë. Ai nuk kishte mundur të fle gjatë këtyre shtatë ditëve, sepse si t’i dal ne fytyrë Edmund Burke-s dhe kongregacionit? Dhe çfarëdo që ai do të thoshte dukej se do të ishte gabim: ose ajo do të ishte kundër Jezu Krishtit ose do të ishte kundër jetës morale. Ai u pendua shumë që e ka ftuar në kishë!
Ai shkoi herët në mëngjes në kishë, para se të vij kongregacioni. Ai akoma nuk kishte asnjë përgjigje. Ai mendoi: “Në mëngjes herët, kur askush nuk është në kishë, unë do t’i lutem vetë Krishtit të më tregoj dritën, të më jep përgjigje. Sepse jo vetëm prestigji im që është në pikëpyetje, por edhe prestigji i tij gjithashtu vihet në pikëpyetje.”
Shtatë ditë, pandërprerë i shqetësuar, pa gjumë… ai ishte gjunjëzuara përpara statujës së Jezu Krishtit. Ai bie të fle dhe ëndërron një ëndërr. Natyrisht, se për shtatë ditë vetëm një gjë ishte në mendjen e tij, ëndrra gjithashtu ishte e lidhur me këtë.
Ai kishte parë vetën e tij të ulur në tren, dhe pyet: “Ku po shkojmë ne?” Dikush i përgjigjet: “Ky tren shkon për në parajsë.” Ai ndjeu një relaksim të madh “Kjo është përkryeshëm e mirë. Shpresoj se këtë Jezu Krishti e ka bërë, kështu që ju vetë mund të shihni se kush shkon në parajsë dhe kush nuk shkon,”
Me të arritur në stacionin e parajsës, ai nuk mund të besonte – ajo dukej aq e klabur. Ai hynë brenda në parajsë. Njerëzit që i takonte ishin pothuajse kufoma, ecnin. Ai i njohu disa shenjtorë dhe i pyeti ata: “Dua t’ju pyes diçka: ku është Gautam Buda?” sepse ai kurrë nuk kishte besuar në Jezu Krishtin apo Zotin, por ai ishte një njeri shumë u moralshëm mund ta imagjinoni.
Shenjtorët i thanë: “Ai nuk është këtu.”
“Po Sokrati? Edhe ai gjithashtu nuk ka besuar në ndonjë zot, por ishte një njeri me moral të lartë.”
“As ai nuk është këtu.”
Dhe ai tha: “Pse e tërë kjo parajsë duket si një rrënojë? Dhe shenjtorët duken si të vdekur; nuk duket të ketë ndonjë gëzim. Unë kam menduar se engjëjt shkojnë duke kënduar me harpat e tyre. Unë nuk shoh asnjë engjëll, asnjë harpë, asnjë këngë, asnjë vallëzim – vetëm disa shenjtorë të shurdhër e të vdekur që janë ulur nën pemë.” Dhe kë do që ai e pyeste i thonin: “Mos na mërzitë. Ne jemi të lodhur.”
Për një moment në mendjen e tij erdhi një ide se mos ndoshta ky tren shkon për në ferr, gjithashtu, kështu që ia nxitoi prapa në stacion, dhe treni qëndronte në platformë, gati të nisej për në ferr. Ai hyri në tren, dhe posa ferri filloi të afrohej, ai ishte edhe më i hutuar. Era ishte me aromë lulesh. Aty kishte aq shumë gjelbërim, bar të gjelbër. Stacioni ishte aq i bukur – ai kur s’kishte menduar se një stacion mund të jetë aq i bukur. Dhe njerëzit dukeshin aq të lumtur, aq të gëzuar. Ai tha: “Oh Zot, është këtu diçka gabim apo çfarë?”
Ai pyeti: “A është ky me të vërtet ferri?”
Ata i thanë: dikur ka qenë. Para se të vijnë Gautam Buda, Sokrati, Epikuri, Mahaviri, Lao Ce dhe njerëzit si këta, ka qenë ferr. Por tani ata e kanë transformuar tërë këtë vend.”
Ai hyri në ferr dhe nuk mund të besonte – aty ishte gëzim absolut! Vetë ajri ishte përplot i hareshëm. Dhe aty kishte vallëzim dhe aty kishte këndim, dhe ai pyeti dikë: “Ku është Gautam Buda?” Ata iu përgjigjen: “A e shihni në kopsht, është duke i ujitur trëndafilat.”
“E ku është Sokrati?”
Dhe ata iu përgjigjën: “Sokrati është duke punuar në fushë.”
“Ku është Epikuri?”
Ata thanë: “Ai është menjëherë prapa jush, njeriu që po vallëzon dhe po luan me kitarë është Epikuri.”
Në atë moment, shqetësimi ishte shumë i madh – ai u zgjua. Ai tha: “Zoti im! Çfarë ëndrre!”
Njerëzit kishin filluar të vijnë – në veçanti, Edmund Burke i cili veç ishte ulur në rreshtin e parë, duke pritur përgjigjen.
Kryepeshkopi i gjorë tha: “Unë nuk isha në gjendje të gjej përgjigje. Por unë e pashë një ëndërr të cilën do ta tregoj, dhe ti do ta konkulodosh përgjigjen nga ëndrra.”
Ai e rrëfeu ëndrrën. Edmund Burke tha: “Tani edhe ti konkludo gjithashtu! Konkludimi është i qartë: se kudo që njerëzit e mirë janë është parajsë. Nuk është se njerëzit e mirë shkojnë në parajsë – kudo që janë njerëzit e mirë – aty bëhet parajsë. Dhe kudo që njerëzit e marrë dhe idiotët janë – ata mund të jenë besimtar të mëdhenj në Zotin dhe Jezu Krishtin dhe në Biblen e Shenjët, kjo s’ka lidhje – edhe parajsa bëhet një grumbull gërmadhash. Ajo bëhet ferr.”
Unë e kam dashur këtë incident shumë sepse kjo është qasja ime, gjithashtu. Nëse ju jeni modest, të dashur, të hapur, intim, ju krijoni një parajsë rreth vetes. Nëse jeni të mbyllur, vazhdimisht në defanziv, gjithmonë të brengosur se dikush mund të vij t’i mësojë mendimet tuaja, ëndrrat tuja, perversionet tuaja, ju do të jetoni në ferr.
Ferri është brenda juve si dhe parajsa. Ato nuk janë vende gjeografike.
Ato janë hapësirat tuaja shpirtërore. Ramaprem, pastrim i vetes suaj dhe meditimi nuk është asgjë tjetër përpos pastrim i të gjitha plehrave që janë grumbulluar në mendjen tuaj. Kur mendja është e qetë edhe zemra këndon… vetëm dëgjoni këta zogj.
Do të jeni të gatshëm, pa asnjë frikë por me gëzim të madh, të jeni intim. Dhe pa intimitet, ju jeni të vetmuar këtu në mesin e të huajve. Me intimitet ju jeni të rrethuar nga miqtë, nga njerëzit që ju donë juve. Intimiteti është përvojë e madhe. Një që nuk duhet të humbet.
Por, par se të bëheni të pafrikshëm nga intimiteti, ju duhet të jeni totalisht të pastër prej të gjitha plehrave të cilat religjionet i kane derdhë në ju, të gjitha jashtëqitjet që u janë dhënë juve në duar. Përfundoni me të gjitha këto, dhe jetone jetën në paqe, qetësi, lumturi, në këngë dhe valle. Dhe ju do të transformoheni… kudo që të jeni, vendi do të bëhet parajsë.
Marrë nga libri: “The Hidden Splendor”
Bhagwan Shree Rajneesh – OSHO
Shqipëroi: Valdet FETAHU
